Na het gebeuren met Obertje ben ik super alert op roofvogels. 

Nadat de eendjes noodgedwongen een aantal dagen opgesloten hebben gezeten in de nacht-ren vanwege de corona-perikelen van manlief en mij, besluiten we om de eendjes toch maar weer in de tuin te laten om ze wat vrijheid te gunnen. Niet in de wei waar we geen zicht op ze hebben maar in de tuin. Een afgezet stukje waar ze zich voornamelijk onder de parasolboom bevinden. Dat zou toch moeten kunnen. Ze vinden het opgesloten zitten namelijk niet leuk, op zijn zachts gezegd. Maar niets is minder waar…

Ik zit in manlief zijn stoel naar buiten te kijken. Zijn stoel biedt net een beter uitzicht op de tuin. Althans dat stukje tuin dat ik in de gaten wil houden. Mijn stoel is bezet door Maudje en manlief heeft zijn stoel nog niet nodig want nu ligt hij in bed. Corona. Ik heb me net geïnstalleerd met een boterham en een kop koffie wanneer ik hem aan zie komen. Ik hoor mezelf roepen “Dat is toch niet te geloven!”, zet mijn spullen aan de kant en ren maar weer eens naar buiten. Daar, een aantal meter in de lucht boven me, hangt hij. Zij. Om natuurlijk weg te vliegen bij mijn geschreeuw. Iets met ‘klote vogel’ enzo. Het kan ook nog grover zijn geweest. Ik denk het eigenlijk wel.

Dit betekent dat de eendjes ook in de tuin niet veilig zijn. Ik vind het heel erg voor de eendjes maar dat betekent dat ze voortaan in een ren moeten wonen.

En ondanks dat ikzelf nog redelijk wankel op mijn benen sta, begin ik spullen te verzamelen. Grondboren, een groot en een klein. Weipalen, hekwerk en het net. Ty-raps, een grote hamer, binddraad. En dan een gat boren, paal erin, vast slaan. De volgende. Het gaat moeizaam. Uiteindelijk staan de palen erin en het hekwerk er half langs. Ineens staat manlief naast me. En samen maken we dit project af, zo goed en kwaad als dat nu lukt. Inmiddels regent het. De laatste dingetjes nog. Een zwembadje erin, een ligbedje uit de tuin dat voorlopig als schuilplek fungeert en wat schotten die we nodig zullen hebben om de eendjes richting hok te manoeuvreren. Want sinds de aanval op Obertje zijn ze enorm schichtig. Logisch ook. Maar we kunnen er niks meer mee. Ze reageren niet op ons klappen. Zelfs niet op het gerammel met het potje waar hun ‘snoepjes’ in zitten. Allebei middelen die er normaal voor zorgden dat ze meteen kwamen aangelopen. Daarbij zijn ze enorm gefixeerd op de ganzen. Ze doen niets anders dan de hele tijd rondjes om de ganzen lopen. Ze drijven ze bijeen zodanig dat de ganzen af en toe eens uithalen, moe als ze worden van de eendjes. En ze kwaken om alles.

Intussen schemert het en regent het behoorlijk. We gaan naar de tuin met de bedoeling de eendjes het nachthok in te doen. Maar de dames hebben andere plannen. Alsof ze weten dat het met hun vrije leventje gedaan is. Luid snaterend blijven ze alle kanten opvliegen behalve de kant waar wij ze graag naar toe willen hebben. Een enorme gestresste bedoening voor ons allemaal. Na een hele tijd hebben we ze dan toch in het hok. Manlief en ik zijn door en door nat. We gaan naar binnen om ons te ontdoen van onze natte kleren. Om lekker warm te worden bij de kachel.

Nee, niet leuk allemaal. Maar hoe niet leuk daar moeten we nog achter komen…