Verontwaardiging alom!

Het is weer zover.

Al de hele week ben ik bezig met de kleren te verzamelen die meegaan op vakantie.

Dat kan ook prima omdat we hier nu net een periode hebben van goed naar wat minder weer. Niet slecht, helemaal niet, maar wel het verschil tussen dagelijks een jurkje en nu een spijkerbroek met t-shirt en eventueel een vestje. En dus kunnen de jurkjes gewassen en klaargelegd worden voor in de koffer. Dat blijkt nog geen vraagtekens op te roepen. En heel sneaky haal ik op een dag de koffers van de zolder en zet deze op de waskamer om ze in te pakken met de klaar liggende stapels. Op de toiletspullen na zijn ze nu klaar om mee op reis te gaan.

De poezen hebben niets in de gaten gehad. Maar op de een of andere manier, geen idee hoe, weten ze een dag of twee van tevoren hoe de zaakjes ervoor staan. En daar zijn ze op zijn zachtst gezegd niet blij mee. Maudje is zo goed als de hele dag binnen te vinden, ondanks het mooie weer. Ze loopt me overal achterna en wil me door het brengen van alle ratten en muizenknuffels die ze heeft, klaarblijkelijk overhalen om vooral niet weg te gaan. En het werkt natuurlijk alweer. Mijn schuldgevoel begint toe te nemen. Maar het is nu eenmaal niet anders. We moeten er even tussenuit.

Zelfs Piep weet het. Ze ligt al twee dagen midden op het gazon, bij het vogelvijvertje, naar het huis te staren. Ze kijkt me naar buiten heb ik het idee. Pfff…. Het wordt er zo niet gemakkelijker op om te vertrekken. Gelukkig heeft Piep nu wel eindelijk eens een duidelijke keuze gemaakt. Ze wil graag iedere dag de tuin in maar dan wel alleen. Zonder Mop en zonder Gijs. Maar is ze eenmaal in het weitje dan wil ze niet apart staan. Dan zoekt ze toch contact met Mop en Gijs. Dus voor onze vakantie heb ik haar ’s avonds weer bij Mop en Gijs gezet. En dit uiteraard heel goed in de gaten gehouden. Maar het gaat goed. Vooralsnog. Dus tijdens onze afwezigheid lopen ze een volle week samen. Mijn schoonmoeder belooft een oogje in het zeil te houden, net als mijn ouders. Mocht Piep weer een stuk slechter gaan lopen dan moeten ze de afrastering terug plaatsen.

En dan breekt na een ongelooflijk drukke week waarin alles wat fout kan lopen ook fout loopt, de dag van vertrek eindelijk aan.

De poezen zijn zo beledigd dat hun offensief niet heeft geholpen én dat ze niet naar buiten mogen vandaag, dat ze al de hele dag onvindbaar zijn. Uiteindelijk blijken ze onder het bed te liggen waar ze zich eensgezind beledigd ophouden. Ik kriebel hun even, zeg ze dat er goed voor ze gezorgd zal worden en hoop stiekem op slecht weer hier deze week want dan is het niet zo erg voor de katten om binnen te moeten blijven. Ook Piep moet nu naar achteren en dan gaan we op weg.

Op weg naar Athene en na een overnachting door naar onze uiteindelijke bestemming.

O, wat heb ik er zin in!

Griekenland, here we come!

Wanneer we wegrijden kijk ik uit gewoonte nog even naar boven en zie dan Saartje voor het doucheraam zitten.

Verbeeld ik het me maar of is zielig en verwijtend tegelijkertijd kijken mogelijk?