Wijze lessen

Dik een half jaar na Pieps dood, begin ik voorzichtig weer met schrijven. Zoveel mensen die vragen wanneer de verhaaltjes weer zullen verschijnen, zoveel mensen die met ons mee hebben geleefd. Maar blijkbaar ook mijn verhaaltjes willen blijven lezen ondanks de afwezigheid van de hoofdpersoon.

Onze Pieperd.

Onze bijzondere gans waar het allemaal mee begon.

Er is veel gebeurd in dit halve jaar van mijn afwezigheid als blogger. Niet in het minst met manlief en daardoor met mij maar dat is een gegeven wat ik buiten mijn schrijfsels wil houden. De reden waarom ik het wel aanhaal is heel simpel. Het heeft al mijn energie en tijd opgeslokt. En ofschoon het dit in zekere zin nog steeds doet, beginnen we allebei, langzaamaan te wennen aan en het accepteren van de grote invloed van manliefs ziekte op ons hele wezen en leven. Langzaam aan. Heel langzaam. En we gaan vooruit. Stapje voor stapje. En soms weer een stapje terug.

En behalve bovenstaande is er nog veel meer gebeurd. Met Mop en Gijs, met Snor, met onze schatten Saartje en Maudje, met onze kippen-en ganzenfamilie. Allemaal verdienen ze hun eigen verhaal, vooral Mop. Dat komt eraan maar alles op zijn tijd.

Nu wil ik graag nog een laatste eer aan Piep bewijzen.

Ik heb niet om haar kunnen rouwen. Er is teveel in te korte tijd gebeurd als gevolg van dingen die alles naar de achtergrond hebben verdrongen, Piep incluis. Pas de laatste tijd heb ik haar dood een plaatsje kunnen geven. Ik kan niets veranderen aan hoe het allemaal is gegaan, haar uitslag stond vast vanaf het moment van haar geboorte. Maar toch. Wanneer ik thuis kwam na het werk en ik water hoorde spetteren, keek ik op, al glimlachend in mezelf. In de verwachting Piep lekker te zien dobberen op het water keek ik naar achteren. Maar er was niets. Geen gespetter, geen Piep. En dan drong het tot me door dat ze er niet meer was, dat ze nooit meer zal spetteren. Wanneer ik naar achteren de wei in liep ’s morgens verwachtte ik haar op en neer te zien drentelen langs het hekwerk. Maar helaas… En zo zijn er duizend dingen waarin ik haar mis maar me haar ook in herinner. Meestal met een glimlach op mijn gezicht, soms luid lachend, soms huilend. Het hoort er allemaal bij. Wat blijft is de liefde. En de herinneringen. Van mij, van ons en van jullie. Ik vind haar witte veertjes op de vreemdste plaatsen. Ik vat ze maar op als een teken van haar dat we haar niet moeten vergeten en dat het haar goed gaat.

Tenslotte nog dit. Piep heeft ons veel geleerd. Met al haar handicaps en dankzij haar doorzettingsvermogen en pure eigenwijsheid, heeft zij een fantastisch leven gehad. En dat is een les die ons nu bijzonder goed van pas komt. Het komt allemaal goed, alleen misschien wat anders dan we ooit hadden gedacht.

Een lieve groet van

 

Ingrid