Het is echt zo. De verhalen komen naar me toe…

Het is heerlijk weer. Eigenlijk veel te warm. Maar tegen een uur of zeven is het heerlijk toeven buiten.

Vandaag was een langzaam aan dagje. Een echte zon- en rustdag.

Manlief en ik zijn de dag begonnen bij de eendjes. Het is een genot om naar ze te kijken. Dan, op een bepaald moment besluit manlief dat ze naar het grote bad mogen. Ik ben het er niet helemaal mee eens, gewoon omdat de beestjes na een week nog steeds niet eigen aan ons zijn. In ieder geval niet zo eigen. Maar goed. De diertjes worden opgepakt en meegenomen naar het zwembad. En het zwemmen gaat ze goed af. Dat moet gezegd worden. Het enige minpuntje is dat ze linea recta naar een punt zwemmen waar ze goed het bad kunnen verlaten. Een punt waar manlief geen rekening mee had gehouden. Dat hadden ze rap gezien die beestjes! Daarna vertrokken ze naar de tuin van de buren. Die we vervolgens voor de tweede keer deze week moesten lastig vallen zodat we onze beestjes terug konden sturen naar onze tuin. Wonderlijk genoeg kwamen de eendjes uit zichzelf terug en konden ze daarna gemakkelijk weer in hun ren worden gedreven. Opluchting alom. Bij mij maar zeker ook bij manlief ofschoon hij dat uiteraard niet liet merken. Na dit avontuur waren we het er wel over eens dat de beestjes toe waren aan een groter badje maar dat het zwembad nog even moet wachten. Dus werd Pieps zwembadje in de ren geplaatst, gevuld met water en daarna was het afwachten tot de eendjes zouden begrijpen dat ze via de steen in het badje konden komen. Dat viel tegen. Het duurde lang voordat ze het snapten maar toen het dan zover was, bleven ze ook in het water spetteren, achter elkaar aanzitten en duiken.

Tijdens dit avontuur hoorden we achter in de wei het geluid van de steenuiltjes. Ze zijn uitgevlogen. En gek genoeg hebben ze nu onze wei achter het huis uitgekozen als jachtterrein. Zouden ze onze stemmen herkennen? Ze zijn namelijk niks bang. Ze zitten op redelijke afstand van ons op het hek. De jongen te roepen op moeder en moeder te roepen op haar jongen. Zo’n mooi geluid, de eerste oehoee, heel zachtjes, heel licht van toon. ‘Mama, ik ben hier…. hoor je me?’ Althans, dat maak ik ervan.

En nu, later in de avond is het heerlijk toeven onder de kastanjeboom. Hij begint heel langzaam bolstertjes te vormen. Jammer genoeg heeft hij vroeg in het voorjaar weer gebloed maar manlief en ik hebben nu besloten dat hij gewoon blijft staan. We zien het wel. Het is zo jammer om zo’n mooie dikke boom om te moeten zagen. En dus mag hij blijven staan tot het echt niet meer gaat.

Terwijl ik aan het tikken ben, word ik omringd door de ganzen. Het kan nu ieder moment gebeuren. De twee dames zitten nu bijna 28 dagen op hun nest. Hopelijk kunnen we eerdaags genieten van kleine gansjes. We hebben kippengaas gekocht om panelen mee te maken. Zo kunnen we op een eenvoudige manier een kleine ren verzorgen mochten de kleine gansjes zich melden. Er liggen roofdieren genoeg op de loer. En ofschoon alle dieren eten omdat ze honger hebben of om hun kleintjes te voeden, vind ik het toch een beetje minder wanneer ze zich voeden met dieren waar ik erg veel om geef. Dus moeten we ervoor zorgen dat de kraaien, de roofvogels, de marter en de vos niet aan de gansjes kunnen.

Een beetje krom is het wel. Zo voer ik de uiltjes, en dat zijn toch ook roofvogels die mijn dieren kunnen aanvallen (mwah…. de uiltjes zijn misschien een beetje te klein hiervoor), en zo bescherm ik mijn beestenboel naar beste kunnen tegen de wereld om hen heen. Een wereld die voor hen bestaat uit gevaar van boven, gevaar in het donker en gevaar waar ik me mogelijk niet eens bewust van ben….

Ik loop nog een rondje door de tuin. Mijn aandacht word getrokken door een hele aparte vlinder. Het is meer de manier van vliegen eigenlijk die opvalt. Het is een kolibrievlinder. Ik volg hem met mijn ogen tot hij uit beeld is. Ik kijk nog even in de richting waar hij verdwijnt en merk dan dat ik word bekeken door een uil. Heel stil zit hij op de schoorsteen van mijn schoonmoeders huis. Ik sta paf! Heel langzaam maak ik een aantal foto’s. Het uiltje blijft vrij lang zitten. Dan ineens hopt hij naar de andere schoorsteen om vervolgens weg te vliegen.

Wat een wonderlijke dag…