Foutje bedankt

Vorig voorjaar werd Mop steeds zenuwachtiger. En op een bepaald moment had ze het, in haar ogen, perfecte plekje gevonden. Achter de kleine berging in de wei, net uit ons zicht natuurlijk, maakte ze haar nest. Heel parmantig zat ze erop. Piep draaide er trots omheen en verzorgde haar. Er werden strootjes aangeleverd en takjes en blaadjes.

In het nest lag één heel ei. Dat daags erna weg was. De marter had de eerste slag gewonnen.

Er werd een nieuw ei gelegd en dit werd met argusogen bewaakt. Toen duidelijk werd dat Mop op dit ei zou blijven zitten, heb ik bij de grote groep een ei weggenomen met de bedoeling dit bij Mop in haar nest te doen. Eén ei was ook zo zielig. En de kans op een kleintje was eens zo groot. Hoeveel groter die kans was weet ik nu pas. Maar hoe doe je dat als ze de hele tijd blijft zitten? En blijft blazen als je te dicht in de buurt komt?

Uiteindelijk dacht ik: ‘Weet je wat? Ik rol het ei gewoon in haar richting en dan kan ze zelf beslissen wat ze ermee doet’. Zo gezegd zo gedaan. Mop keek eens met haar kopje schuin naar het ei. En had haar beslissing snel genomen. Heel voorzichtig schoof ze het ei met haar snavel richting het nest. Om het vervolgens zachtjes bij het andere ei onder te dekken. Dat was nog eens een liefdevol plaatje!

De tijd ging voorbij en Mop bleek toch niet helemaal de ideale plaats uitgezocht te hebben voor haar ei. Als het regende, en dat deed het veel, zat ze net onder de dakdrup. Maar ze bleef zitten. Met Piep als haar trouwe wachter in de buurt.

Mop vermagerde sterk en daarom gooide ik iedere dag brood naar haar toe, zette een bakje granen heel dicht in haar buurt, samen met een bakje water. Ganzen in verwachting zijn niet altijd even lief dus ik moest dit snel maar het liefst ongezien doen.

De weken gingen voorbij. Heel af en toe kon ik de eieren vlug checken als Mop eventjes van het nest afging. Ze werden wel zwaarder dacht ik. Uiteindelijk bleef ze wel heel lang zitten. Te lang. De vier weken waren al lang en breed om. Blijkbaar is dit besef op een bepaald moment doorgedrongen. Op een dag was het nest verlaten en liepen Mop en Piep weer rond. En kwam ze ook weer naar de tuin. Piep was tussendoor wel zijn spieren blijven trainen in het zwembad. En gewoon blijven eten natuurlijk. Maar Mop had behoorlijk wat in te halen. Erg mager was ze en erg onverzorgd.
Met de wetenschap van nu dat Piep dus een meisje is, is het wel erg wrang dat Mop zo lang heeft zitten broeden. Ik ben blij dat ik toen een ei erbij gelegd heb. Dat bleek uiteindelijk haar enige kans op een kuikentje helaas. Maar nu we zeker weten dat Gijs een mannetje is, kan Mop weer hoop hebben. Wie weet blijft ze binnenkort weer zitten op haar nestje.