Tja… deel 2

De dag nadat we de haan hebben gekregen ben ik al vroeg in de wei. Zo vroeg dat het kippenluikje nog niet open is. Maar zodra het opengaat, weet ik ook dat we een haan hebben.

Van tevoren had ik al even in het hok gegluurd om te zien hoe de situatie ervoor stond. Maar onze kippen waren nog niet helemaal overtuigd van de noodzaak van deze nieuwe bewoner. Met zijn drietjes waren ze bij elkaar gekropen in het legdoosje. Wel lekker warm maar niet helemaal de bedoeling. In het hok zelf klonk het gekraai ook wel heel erg hard.

Maar goed.

Het luikje gaat om 7.00 uur open en zodra het open ging begon het. Meneer stak zijn hoofd uit het luikje en begon te kraaien dat het een lieve lust was. Mooie kraai maar inderdaad, wel erg luid. Zeker in het licht van deze hele vroege stille morgen, wanneer alles nog wakker moet worden. Zelfs de ganzen sputterden tegen. Ik kreeg al enigszins bange voorgevoelens.

Na het voeren ben ik zoals gebruikelijk naar het werk vertrokken. Omdat er tussen de middag tijd voor was ben ik even op en neer gereden. En trof hier een boze manlief aan. Oepsie…. Dat beloofde niet veel goeds. Eigenlijk wist ik het vanmorgen al… En inderdaad. De haan moest stante pede terug! Het geluid was niet te harden en zou vast en zeker ruzie met de buren geven volgens manlief. Ondanks mijn tegenwerpingen dat de haan nog moest wennen en dat het gekraai wel minder zou worden bleek manlief niet te vermurwen. Ik vond mijn man uiteraard even niet meer zo lief.

Met lood in de schoenen heb ik vervolgens de moeder van J geappt of de haan terug kon. Dat was gelukkig geen probleem. Met pijn in mijn hart heb ik J ’s avonds de haan meegegeven. Helaas bleek ik de enige te zijn die dit een probleem vond. Manlief is tevreden gesteld want de haan is weg, de kippen zitten weer op hun gemakje in het hok op hun eigen plekje, J blij met zijn pas verworven Piepmok… En ja, dan moet ik me maar bij het feit neerleggen.

Maar toch jammer van mijn fantasieën….

Nu zal ik het nooit weten…

😉