Knuffelen!

De 100^e Piep-story!

Niet te geloven wat de tijd toch vliegt!

Vandaag wordt alweer het 100^e verhaaltje gepubliceerd.

100 verhaaltjes over onze beestenboel…

En omdat het allemaal begonnen is met onze Piep, is het ook niet meer dan logisch om het 100^e verhaal dan ook weer over haar te laten gaan.

Geniet ervan!

Lieve groet van Ingrid

Knuffelen!!!

Toen ik vanmorgen achter wilde gaan voeren, zag ik dat manlief Piep al in de tuin had gelaten.

Geduldig zat ze te wachten tot ik naar achteren zou komen.

De afgelopen dagen toonde ze zich al wat meer geïnteresseerd in ons dan anders. Ze kwam naar de tuindeuren gelopen zodat ze me in de gaten kon houden wanneer ik aan de computer zat. En als het haar wat lang duurde voordat ik haar in de gaten had, dan begon ze maar eens te gakken. Toen de nieuwe poort werd geplaatst stond madame er met haar neus bovenop. Ik moest haar naar achteren drijven anders waren de mannen zeker over haar gestruikeld toen ze met de poort aan het dragen waren.

Met het mooie weer van de laatste dagen is ze ook wel een beetje verwend. Piep geniet volop als wij veel buiten zijn. Zo merk je toch dat ze ook behoefte heeft aan gezelschap. Geen ganzengezelschap maar dat van ons.

Vandaag ligt ze in het gras geduldig op me te wachten. Wetend dat ik haar eerst even gedag zeg en even kriebel, voordat ik ga voeren. Dus als ik naast haar hurk, gaat ze meteen staan en knabbelt dan aan mijn klompen en handschoenen. Maar als ik wil opstaan om verder te gaan met mijn werk, begint ze met haar poten aan mijn benen te krabbelen. Net alsof ze via mijn klompen omhoog wil kruipen op mijn schoot. Zo deed ze dat afgelopen jaar ook steeds. En warempel. Als ik me ga zitten op de ligstoel, wil ze inderdaad op mijn schoot en vervolgens uitgebreid gekroeld worden. Ze kreunt en steunt zachtjes van plezier. Maar dan moet er toch echt gewerkt gaan worden en met gezonde tegenzin, zet ik Piep weer op de grond. Vanmiddag, beloof ik haar. Vanmiddag hebben we weer een Piepmomentje. Ze kijkt naar me op met haar kopje schuin zodat èèn helder blauw oogje me aankijkt, alsof ze wil zeggen “Jaaaa, en niet vergeten hè!”. Want helaas is dat de laatste tijd iets vaker gebeurd dan ik eigenlijk zou willen.

In stilte beloof ik beterschap want dit hardop uitspreken, dat durf ik niet…