Afgelopen periode werd me regelmatig medegedeeld dat mensen mijn blog zo misten. Dat ze het zo jammer vonden om het wel en wee rondom onze beestenboel niet meer te lezen. We hebben echter een behoorlijk zware tijd achter de rug. Een tijd waarin al mijn energie is gaan zitten in de zorg voor twee van de liefste mensen in mijn leven. En inderdaad, dat betreft manlief maar ook mijn schoonmoeder en buurvrouw. 

Zonder in details te treden omdat deze te persoonlijk zijn, is er sinds drie weken weer wat rust in huis. Maar ook dit is dubbel want ik ervaar rust maar ook leegte.

De rust is er in praktische zin omdat ik nu niet meer 24 uur per dag klaar hoef te staan, niet meer hoef te zorgen in alle betekenissen van dit woord. De zorg die mijn schoonmoeder nodig heeft kan ik, maar ook manlief als ook de rest van de familie, niet (continu) leveren. Zij woont nu elders. Ergens waarvan we met zijn allen vinden dat ze daar goed zal worden verzorgd. 

Ik ervaar ook rust in mijn hoofd omdat ik niet meer continu stand-by hoef te staan. Niet meer met een half oor luister naar de babyfoon die overal was waar ik ook was wanneer er niemand bij mijn schoonmoeder was of kon zijn.

Maar die leegte… de eerste week was die enorm aanwezig. Hoe vulde ik mijn dagen ook alweer voordat dit alles speelde? En wat miste ik haar! Ongelooflijk. En nog. En natuurlijk de zorg voor de dieren. Voor Luca, haar hond en Jup, haar kat. Alle emoties passeerden. In feite was ik gewoon in de rouw. Nog steeds denk ik. Een tijdperk ligt achter ons. Het is wennen…

Afgelopen periode heeft mijn focus zo gelegen op deze twee mensen dat voor de rest alles naar de achtergrond is geschoven. Onbewust. Mijn werk, mijn familie, onze vrienden. Ook de beestenboel heeft hier onder geleden. Ze werden verzorgd maar daar is ook alles mee gezegd. Inmiddels is onze kippen familie terug gebracht naar vier. Knoter, onze oudste bejaarde, lag op een morgen dood in haar nest. En één van de Speedy ’s heeft het ook niet gered. Helaas. 

De drie P’s werden ‘s morgens de tuin in gelaten maar ze hebben toch veel snoep-momentjes moeten missen. We waren er simpelweg niet. Ze zullen vaak vergeefs op het raam hebben staan tikken met hun snavels.

En onze poezen. Op een dag liepen zowel Greumelke als Maudje in de serre bij schoonmoeder. Ze hebben me hier waarschijnlijk vaak horen praten en hebben gedacht ‘nou, dan gaan we haar daar maar zoeken voor een aai en een kriebel’. Alleen Jup vond dat een minder goed idee. Onze poezen waren dan ook weer snel buiten. Zelfs Snor kwam kijken waar ik was. Maar Snor en Jup, dat is vragen om ellende. 

Nu er weer rust is op althans één front, heb ik ook besloten om mezelf die rust te gunnen. Het gaat niet anders. Ik ben te moe. Moe tot in de kern van mijn wezen. En hoe kan dit beter als in deze periode? Ja, de feestdagen komen eraan maar ook hierin kan ik kiezen voor rust. En heel eerlijk, nee, leuk is het zeker niet maar de Corona-maatregelen helpen hier wel een beetje in. Er moet niets en er hoeft niets. 

Ik wens jullie allemaal van harte alvast hele fijne dagen. Ik denk niet dat ik nog blog dit jaar. De energie ontbreekt eenvoudig. 

Mijn boodschap? Koester wat je hebt en geniet van de kleine dingen. Want dat zijn de dingen die ertoe doen. Geloof het of niet maar dat maakt dat ik vrede heb met de gang van zaken. We hebben gedaan wat we vonden dat moest en het is goed zo. Het is wennen en er is rouw. Maar het is wel goed zo.

Dikke knuffel en alle goeds …

Dit blog is opgedragen aan manlief voor wie deze periode extra zwaar is geweest, aan mijn moeder voor het strijken van onze was, voor B’s tafeltje-dek-je, voor H’s hulp met de verhuizing, aan buurvrouw Els voor haar oppas-hulp, en aan Zoomaar Fotografie voor haar mooie foto’s.

Dank jullie wel!