Klittenbol Snor

Het is weer zo ver met ons manneke.

Snor zijn mooie vacht is  een en al klit. Net zoals ieder voorjaar. Alleen lijkt het dit jaar bijzonder pijnlijk voor hem te zijn om zijn klitharen kwijt te raken. Zou het door zijn ouderdom komen dat hij er ieder jaar meer last van krijgt?

We zien een grote kale plek waar hij zich heeft zich krabben. Onder deze plek hangt een stuk klithaar los. Best wel een flinke pluk. Dat sleept hij al een paar dagen met zich mee. Hij heeft er blijkbaar veel moeite mee om het kwijt te raken want onder de kale plek is een rode plek te zien. Hij krabt zich wonden maar deze klit hangt nog steeds.

Op tafel waar ik hem voer sinds de eendjes het op zijn eten gemunt hebben, heb ik een heel scherp aardappelmesje liggen. Zodra hij komt eten probeer ik hem al aaiend te verlossen van zijn klitplukken. Soms staat hij toe dat ik wat langer aan zijn vachtje pluk. Maar het ligt aan de plek waar ik pluk. Net die ene pluk haar voor zijn linkerachterpoot is wat lastiger te bereiken voor me. En juist omdat deze de hele tijd aan zijn huid trekt, dat kun je zien, is die plek natuurlijk ontzettend gevoelig. Het zou hem verlossen van de pluk en de irritatie wanneer ik deze los zou kunnen maken maar ja. Dat snapt Snor natuurlijk niet. En hij laat me daar helaas niet bij. We moeten het een dag of vijf aanzien en dan, eindelijk, blijkt hij ervan verlost te zijn.

De plukken waar ik wel redelijk goed bij kan, probeer ik tijdens de eetmomenten beetje bij beetje los te maken. Maar dat moet o zo voorzichtig gebeuren. Zijn haren zijn zo dicht op zijn huid vervilt dat het moeilijk is om hem niet in zijn velletje te snijden. Dus voordat ik al aaiend, de pluk heb vrij gemaakt die ik onder handen wil nemen, is alweer aardig wat tijd verstreken. En blijft er vervolgens niet meer veel tijd over om daadwerkelijk even met het mesje aan de gang te gaan. Snor laat al veel toe maar zijn geduld kent grenzen. En het zal hem ook wel af en toe pijn doen. Dat gepluk en getrek. Ondanks al mijn voorzichtigheid. Tegelijkertijd heb ik de indruk dat hij weet dat ik hem help. Dat hij me daarom steeds langer laat plukken. Ook wanneer hij zich niet meer bezig houdt met eten of melk drinken.

Al met al een hele langzaam-aan-actie. Maar als het goed is krijgt hij er weer een mooi vachtje voor terug.