Ree in nood

Donderdagmorgen, 24 december. 

Ik zit aan de keukentafel, de krant bijna uit, kop koffie in mijn hand als de telefoon gaat. Het is  Y. Om 8.15 uur? Dat is vreemd. Als ik oppak klinkt ze gestrest. “Ingrid, kom gauw! Er hangt een ree in de draad en ik heb de hond bij me. Ik weet niet wat ik moet doen!” Ik zeg ‘Ik kom eraan’, en zonder antwoord af te wachten leg ik op. Ik schiet mijn jas aan, trek het dichtstbijzijnde paar schoenen waar ik mee kan rennen aan en neem nog snel een grote sjaal mee. Via de voordeur naar buiten en rennend richting Y.

Ik zie haar staan en eenmaal bij haar zie ik het ree ook in het draadwerk hangen. Arm beest. Het is draad met grote gaten en het hangt vast in het bovenste gat. Het is blijven steken bij zijn heupen en kan met zijn pootjes net niet aan de grond. Ik hoop niet dat het al lang hangt op deze manier…

Ik trek weer een sprintje om aan de andere kant te komen. Daarvoor moet ik terug rennen om via de poort de wei in te kunnen. Om over de draad te stappen ben ik net wat te klein. Of zijn mijn benen te kort. Het is maar hoe je het bekijkt. Eenmaal bij het ree aangekomen gooi ik de sjaal over zijn kop. Reeën zijn enorm stress gevoelig en kunnen hier zelfs aan sterven. En dat willen we voorkomen als het even kan. Ik schuif mijn armen onder zijn buik en til het op om het gewicht van de draad af te halen. Er is wat paniek maar het ree wordt snel rustig. Of gelaten. Zachtjes praat ik ertegen en aai heel zacht over zijn buik terwijl ik kijk hoe het vast zit en of we het kunnen redden. Als de draad te diep in zijn lijf zit is dat misschien niet mogelijk. Maar wat ik zo kan zien valt het mee. Het ree zit vast bij zijn heupen, één pootje opgetrokken. Het draadwerk heeft inmiddels de haren en het vel weggeschuurd. Bij de heupen zijn wonden maar het is oppervlakkig zo te zien. En dat terwijl het toch met zijn hele gewicht aan de draad hangt.

Ik doe verslag aan Y die probeert om manlief te bellen. We hebben een tang nodig om de draad kapot te knippen. Ze krijgt hem niet te pakken en belt de overbuurman. Ik bel nogmaals manlief met mijn gsm, tegelijkertijd het ree omhoog houdend. Gelukkig pakt hij nu wel op. Snel doe ik verslag en leg dan weer neer. Vanwege het ree moet ik alles zo rustig mogelijk doen. Onder mijn handen borrelt het in de buik van het ree. Af en toe borrelt het ook in zijn keel. Ik verwonder me over het gewicht van het dier. Heel zwaar is het niet.

En dan is manlief er met de tang. Geen minuut te vroeg. Ik begin wat te verkrampen in mijn onhandige houding. Voorzichtig knipt hij de draad kapot ter hoogte van de heupen en even voorzichtig trekken we het diertje naar voren. Het wil meteen weg maar we houden het stevig vast. Eerst even controleren hoe erg de wonden zijn. Maar die vallen enorm mee. Flinke schaafwonden maar niets wat gehecht zou moeten worden of iets wat dodelijk zou kunnen zijn. We leggen het neer, halen de sjaal weg van zijn kop en off he goes! Het reetje sprint meteen weg. Richting de veilige bosrand. Een goed teken. Even denk ik dat het zich weer vastloopt maar nee, het maakt een omtrekkende beweging en hop, met een sprong is het in het bos verdwenen. Gelukkig. 

Vriendin Y is ook blij. We pinken allemaal een traantje weg, blij met de goede afloop. We praten nog even na bij een kop thee en vragen ons af hoe het op déze manier vast is komen te zitten. Het zou met gemak over het hek moeten kunnen springen. De meest waarschijnlijke theorie is dat het heeft staan grazen net naast het hek, dat het ergens van geschrokken is en over de draad is willen springen maar dat het niet hoog genoeg gekomen is. Met bovenstaande als resultaat. 

Gelukkig heeft Y het op  tijd gevonden. Kerst beginnen met een goede daad. Hoe mooi is dat?

• 

• 

• 

Ofschoon mijn vorige blog het laatste zou zijn voor dit jaar, is dit te mooi om niet te delen. Ik wens jullie een fijne jaarwisseling. Tot 2021!