De steenuiltjes zijn uitgevlogen.
At last.
Moeder of vader (of allebei,dat weet ik niet) houden paal vanaf een centrale plaats om alles in goede banen te leiden. En dat ‘houden paal’ mogen jullie letterlijk en figuurlijk nemen. Ze zitten of op een paal in de wei of op de schoorstenen van mijn schoonmoeder of mijn schoonmoeders buurvrouw of op de tuinafscheiding, alles in de gaten te houden. Af en toe schreeuwen ze, kleine correcties neem ik aan, en dan is het weer een poosje stil. Tegen de schemering en daarna in de nacht worden de communicaties duidelijker en feller van toon. Het is duidelijk. Het kroost is uitgevlogen. Vanaf nu niet meer te volgen voor ons. Hopelijk gaat het ze allemaal goed en mogen we ze komend broedseizoen weer verwelkomen in onze kast. Maar dat is vooralsnog toekomstmuziek.
We hebben nog leuke beeldjes kunnen schieten met onze wildcamera. Daarom laat ik deze vandaag voor ons spreken. Het gaat om de eerste vliegoefeningen en voermomenten.
Een inkijkje in het leven van de steenuil.
Heel gewoon maar tevens o zo bijzonder….