Gefopt!

We beginnen aan de laatste week van onze vakantie. En vandaag, zondag, is het nog mooi weer. Voor de rest van de dagen komende week, is er slecht weer voorspeld. Heel erg jammer maar aan de andere kant, niets zo veranderlijk als het weer. Want op de voorspellingen kun je niet echt meer vertrouwen vind ik. Ik denk dat de weermannen en vrouwen hun berekeningsmodellen eens moeten gaan aanpassen. De wereld is bezig in een rap tempo te veranderen en de geldende modellen werken niet meer naar mijn mening. En dan heb ik het alleen nog maar over het weer.

Maar goed, het is vanmorgen nog goed en daar hebben manlief en ik nog even van geprofiteerd. Manlief crosst nog wat op zijn tractor om wat werk te doen dat gedaan moet worden voordat het gaat regenen. En ik heb nog even het voortuintje onder handen genomen. De wilde rozenscheuten blijven hier maar opkomen en, ondanks het worteldoek en de kiezel, het onkruid ook. Maar het ziet er nu weer pico bello uit. Een dezer dagen nog eens een wagentje grind erbij doen en dan kan het voortuintje er weer tegen.

Na het voortuintje nog wat binnenwerk en dan wordt het toch tijd om nog even van het zonnetje te genieten voordat we ons moeten gaan klaarmaken voor een tuinfeestje bij vrienden.

En dus zit ik nu achter op het bankje. Saar en Maud op de stoelen, Luca starend naar de bal en Piep terug grazend op het gazon.

Ik zeg terug grazend omdat madame net nog hier bij me stond en wat spatjes had. En wat heb ik gelachen toen ze zichzelf hierbij tegenkwam.

Het zit zo: ik had mezelf geïnstalleerd met een Bellini en een beetje ketchupchips. Ik weet niet of jullie deze smaak kennen maar persoonlijk vind ik hem heerlijk. Maar de smaak is een beetje zurig. Alsof de chips besprenkeld is met azijn. Jammie. En zoals gewoonlijk wekt dit dan Saar ’s interesse. Meestal wil ze wel even mee snaaien. En omdat het maar een pikhapje is en Saar dit goed kan hebben, krijgt ze ook altijd wat. Haar voorkeur gaat uit naar Mamma Mia’s maar ze wil deze chips ook wel even keuren. Op de stoel naast me krijgt ze dan ook een ienieminie stukje chips. Ze likt er eens aan maar blijkbaar is het niet haar smaak. Maar omdat ze zo overduidelijk mijn aandacht heeft, wordt Piep jaloers en ja hoor, daar komt ze aangestiefeld. Uitgestoken nek, oogjes priemend op Saar gericht. Doel: Saar een por verkopen. Dat is duidelijk. Maar natuurlijk laat ik dit niet gebeuren. Ik steek mijn voet uit om haar tegen te houden en spreek haar eens streng toe. Ze kijkt me aan en denkt overduidelijk ‘ja dag zeg, probeer me maar eens tegen te houden’. Dat vraagt dus om een meer duidelijke aanpak. Ik steek mijn armen uit en jaag haar wat terug maar het leed is inmiddels geleden. Saar voelt zich niet meer prettig op de stoel en vertrekt naar een veiliger plaatsje. Toch moet Piep nog even naar de stoel waar Saar net is weggegaan om te kijken wat die stukjes chips nu precies zijn. Ik besluit haar te foppen en geef haar een groter stukje chips wat ze enthousiast aanpakt en begint weg te knabbelen. Ze schudt heftig met haar kopje maar geeft geen krimp. Het volgende stukje pakt ze ook aan maar dan gaat ze met een vaartje naar het zwembad om te drinken. Ze drinkt en drinkt onderwijl flink schuddend met haar kopje. Wahahahaaa! De chipssmaak is aangekomen. Ik lig in een deuk! Zo, die heeft ook haar bekomst voorlopig. Verontwaardigd kijkt Piep me aan en met een beledigd vaartje vertrekt ze naar het stukje gras aan de andere kant van het zwembad om me van daaruit te gaan beloeren. Intussen eist Luca mijn aandacht weer op en een tijdlang gooi ik hem het balletje weg dat hij dan weer braaf komt aanleveren. Piep kan het niet meer aanzien en springt dan weer in het zwembad en gaat dan een beetje voor mijn neus zitten dobberen.

Op en neer, op en neer. Ha ha ha!

Ongelooflijk wat een beest!