Luca, manlief en de onderbroek

Een aantal maanden geleden drupte er bloed uit Luca’s plasser. Dat had hij al eerder gehad maar nu bleef het langer aanhouden. Een bezoekje aan de dierenarts wees uit dat er niets ernstigs aan de hand was. Althans nog niet. Uit een echo bleek dat er blaasjes zaten in zijn prostaat die ervoor zorgden dat Luca bloed verloor. Dit was hormoonafhankelijk. Met andere woorden: zodra Luca een vrouwtje zag, sloegen zijn hormonen op tilt, ontstonden deze blaasjes en daardoor bloedde hij. Vooralsnog een onschuldig iets maar het zou later wel kunnen leiden tot prostaatkanker. De dierenarts haar advies was dan ook om in eerste instantie chemische castratie te proberen. Mocht dit ervoor zorgen dat Luca niet meer zou bloeden dan was een operatieve castratie de beste oplossing.

Zo gezegd, zo gedaan. En inderdaad, de chemische castratie bleek te werken. Met als gevolg een afspraak bij de dierenarts voor de operatieve castratie.

Luca is zo’n lieve hond. Hij laat zich alles zo goed gevallen ondanks dat het allemaal zo’n pijn moet doen. En voordat hij het in de gaten had lag hij al onder zeil. Toen we hem tegen de avond weer mochten meenemen liep hij nog wel een beetje wankel maar zijn staart zwiepte alweer blij heen en neer. Volgens de dierenarts was een onderbroek voldoende om de wond te beschermen en was een kap niet nodig. We moesten het wel goed in de gaten houden want mocht hij zich toch likken aan de wond dan zou dit bijzonder slecht zijn voor de genezing.

Aldus geschiedde…

Uit het archief van manlief werd een onderbroek gekozen die verknipt mocht worden. Even passen bij Luca en bepalen waar de plaats voor het gat voor de staart moest komen. Een paar minuten later is het allemaal gefikst. Een veiligheidsspeld om het zaakje op zijn plek te houden et voilà. Van een afstandje bekeken schoonmoeder en ik ons werk en zagen toen een hele zielige Luca staan. Hij vond de onderbroek helemaal niets. Hoe hard wij ook riepen dat ‘hij toch zo mooi is’. We zagen hem denken:” Ja, de groeten!”

Deze slideshow vereist JavaScript.

Het ging precies één dag goed. En toen begon het gelik. Eerst dachten we nog dat hij in zijn broek gedaan had. Maar dat was niet zo. Hij likte de wond door de onderbroek heen. Vandaar de natte plek. Corrigeren hielp niet. Natuurlijk niet. We konden hem niet constant in de gaten houden. En dus moest Luca er helaas aan geloven. De kap, veilig bewaard in het archief van mijn schoonmoeder, werd tevoorschijn getoverd. Hij moest wel op maat worden geknipt maar toen paste hij dan ook prima. Gelukkig. Luca vond ook dit natuurlijk ietsje minder. Hij stootte overal tegen aan en struikelde buiten door de kap wanneer hij balletjes wilde pakken. Wat niet zo goed ging aangezien het balletje eerder geschept moest worden door de kap dan in de bek genomen kon worden. Maar hij leerde snel. 10 dagen heeft hij met de kap gelopen. Toen vonden we dat we hem konden verlossen omdat de wond goed was genezen. De kap werd weer netjes opgeborgen in het archief en aan de verknipte onderbroek werd totaal niet meer gedacht.

Tot gisteren.

Mijn telefoon had het gisteren erg druk met app-verkeer en daardoor miste ik bijna het geluidje dat er speciaal staat ingesteld voor manlief. Stuk voor stuk de berichten afhandelend kwam ik tenslotte dan ook bij zijn bericht. Toen ik het opende viel ik bijna van mijn stoel van het lachen. Het was een foto zonder tekst maar het was duidelijk genoeg.

Op de een of andere manier is de onderbroek terug gekomen bij ons en zonder nadenken in de was gegooid, netjes opgevouwen en weer in de kast gelegd. Ik neem aan dat ik gedachteloos de was verwerkt heb. Of eigenlijk, niet met mijn aandacht bij de was, de was verwerkt heb want anders was deze broek me toch zeker opgevallen. Hij heeft dan nu wel weer zijn normale proporties en het gat is daarom niet goed te zien bij vluchtig oppakken en vouwen, maar toch.

Doordat manlief zwemtherapie heeft ’s morgens vroeg en daarom al meteen zijn zwembroek heeft aangetrokken, heeft hij alleen een onderbroek uit de kast genomen en deze in zijn tas gestopt. En daarom pas bij het afdrogen en het aandoen van zijn onderbroek ontdekt dat er iets mis mee was. En toen heeft hij me deze foto gestuurd.

Tja….