Een hondje in de wei?!

Afgelopen vrijdag. Broene, het loopeendje, doet al de hele middag heel vreemd. Ze blijft kwaken, alarmmodus. Maar wij zien niks. Op een bepaald moment wil ze de wei in. We zitten intussen aan het begin van de avond. Het is nog geen bedtijd voor de dames maar goed. Als zij de wei in willen, dan kan dat. De eendjes lopen meteen naar hun hok en dus sluit ik ze maar alvast op. Wel vreemd…

Omdat de ganzen altijd een beetje brood krijgen wanneer de eendjes het nachthok ingaan, loop ik naar hun waterbak om het daar neer te gooien. De ganzen soppen het brood graag in water. Maar wanneer ik op een aantal meter van de bak ben, zie ik … ja, wat zie ik eigenlijk? In eerste instantie denk ik aan een hondje, een heel kleintje. Zo’n hondje wat altijd wordt gedragen. Maar dat klopt niet. Hoe kan zo’n beestje nu in de wei zijn gekomen? Het beestje wil drinken maar het lukt niet. Het water staat te laag. Hij loopt naar de volgende bak en nu ik hem van opzij kan zien, zie ik pas wat het is! Verbaasd blijf ik stokstijf staan. Dit is vreemd! Zo’n beestjes zie je normaalgesproken niet overdag. En hij reageert ook totaal niet op me… Ik roep manlief. Aan mijn roep hoort hij dat het dringend is. Op dat moment loopt het beestje verder de wei in. Het is een marter. Een hele magere marter die iets aan zijn achterlijf heeft. Zijn linkerpoot achter lijkt het niet te doen. We lopen naar hem toe en dan weten we zeker dat hij serieus iets mankeert. Hij loopt niet voor ons weg. Ik denk dat hij niet goed meer ziet. We bekijken hem en zien dat hij ook een wondje heeft aan zijn oor. Er zit een gaatje in én de vliegen hebben er al behoorlijk wat eitjes in gelegd. Geen wonder dat Broene van slag was. Het beestje zal wel al de hele middag rond hebben geslopen, op zoek naar water en eten…

 

Tja, wat nu?

Manlief haalt het net en ik twee paar hele stevige handschoenen. Vanuit mijn werk bij het Natuurhulpcentrum weet ik dat marters gemene tandjes en nagels hebben. Het beestje lijkt aan te voelen dat we hem willen vangen en verdwijnt in de laurierhaag. Ik kijk eroverheen en zie dat hij halverwege een maas van het hekwerk zit. Maar omdat zijn achterlijfje niet meewerkt, kan hij er niet helemaal doorheen. Toch verbaas ik me erover dat marters door zo’n kleine mazen heen kunnen kruipen. Ongelooflijk! Dat is wel iets om in gedachten te houden.

Samen jagen we hem tussen de haag uit en kunnen we hem vangen met het net. We doen hem in de kattenbench en dan blijkt dat de dikke handschoenen echt geen overbodige luxe zijn. Terwijl ik mijn handen in het net steek en hem vastpak, bijt hij stevig in mijn handschoenen. Zodanig dat ik later zie dat ik blauwe plekken heb waar hij heeft gebeten. Maar het lukt om hem in de bench te doen. We geven hem nog een bakje water en wat kattenbrokken en dan bel ik het NHC of we hem nog kunnen brengen. Dat kan. Ze zijn tot 22.00 uur geopend.

 

We gaan op weg en tijdens het rijden begint het in de auto enorm te stinken. Ik neem aan dat dat van onze vriend af komt. Bij het NHC aangekomen wordt het martertje overgedaan in een andere doos en terwijl dit wordt gedaan, wordt hij snel even bekeken. Er wordt een opmerking gemaakt over de stank. Dit is niet goed. Al met al twijfel ik over de toekomst van dit klein roofdiertje. Is hij nog te helpen? In ieder geval is het goed geweest om hem in te brengen. Het is serieus mis met hem en bij het NHC is hij op de juiste plaats, wat de uitslag ook zal zijn.

We laten het beestje achter en gaan weer naar huis. We worden nog gewaarschuwd dat we de bench goed moeten schoonmaken én moeten ontsmetten. Dat doe ik morgen. Voor nu zet ik de bench in de garage, voor vannacht staat hij daar goed.

Thuis aangekomen maak ik een collegaatje waar ik graag mee samenwerk een bericht. Of ze me wil appen hoe het met de marter is wanneer zij komende week gaat werken.

Na een week krijg ik bericht. De marter heeft het niet gered helaas. Hij was er zo erg aan toe dat het beter was om hem te laten inslapen. Ik heb er vrede mee. Zoals mijn collegaatje terecht opmerkt, je kunt niet alles redden.