Pieps kleine gebrekjes

Toen Piep net uit het ei kwam was nog niet meteen duidelijk wat haar zoal mankeerde.

Maar zoals de dierenarts toen al terecht opmerkte, en wat we zelf ook eigenlijk wel wisten, de ganzen laten hun bijna uitgebroede eieren niet voor niks achter. Dan is er iets mee.

Net uit het ei was Piep een nat hoopje. Toen ze opgedroogd was bleek ze op haar keel een kaal plekje te hebben. Dit viel op omdat ze voor de rest zo’n mooie warme gele donsveertjes had. We dachten dat dit later nog wel zou dicht groeien met veren.

In de loop van de lente begon Piep te groeien. Maar in vergelijking met haar broertjes en zusjes in de grote groep bleef ze erg achter. Ze bleef nogal aan de kleine kant eigenlijk. Daar kwam bij dat ze van begin af aan mank liep. Waarschijnlijk zwemt ze daarom zo ontzettend graag. In het water heeft ze veel minder last van haar manke poot. In de loop van de tijd blijkt dat ze steeds moeilijker loopt. Het mank zijn valt nu erg op. Daarmee verliest ze onze hoop op een plaats in de troep. Ze zal altijd een buitenbeentje blijven.

In de eerste zomer blijkt ook, als ze haar echte verenkleed krijgt, dat het plekje op haar keel kaal zal blijven. En meegroeit. In de tweede zomer zien we tot onze verbazing dat zich 3 teentjes op dit plekje ontwikkelen. Met nageltjes en al. Aangezien ik haar heel goed in de gaten houd en zo eigen met haar ben dat ik het plekje mag onderzoeken, voel ik dat de teentjes in het vel zitten. Niet vastgegroeid in de hals zelf. Ze geven haar geen hinder met eten of slikken. Piep lijkt er verder geen last van te hebben. Ik besluit het aan te zien en er nog niet mee naar de dierenarts te gaan. In oktober echter begint één van de teentjes zwart te worden. Het lijkt ontstoken te zijn. Ik mag er niet meer aankomen. Na observatie blijkt Piep wel gewoon te kunnen blijven eten en slikken. Er ontwikkelt zich een zwartig bolletje ter grootte van een erwt. En later groeit dit zelfs uit tot de grootte van een kleine knikker. Met argusogen bekijk ik het geval. Piep zelf jeukt zich er af en toe aan met haar snavel.

En dan op een dag is het foetsie! Op de plaats waar het zat is een klein los velletje te zien. En verder een mooi stukje Piephals, wel nog steeds zonder veren. Maar een mooie gave huid met één teentje minder. Ik ben super opgelucht.

Op dit moment is zich bij een tweede teentje weer een ontsteking aan ’t manifesteren. Ook deze wordt nauwlettend in de gaten gehouden. Ik ga ervan uit dat dit proces het zelfde zal verlopen. Ik hoop het. En anders moeten we toch echt weer naar de dierenarts.

Is er nog meer?

Tja, ze heeft twee verschillende kleuren ogen. Eén heel mooi fel blauw linkeroog waarmee ze priemend de wereld in kan kijken. En één donkergrijs rechteroog wat haar een zachter uiterlijk geeft. Maar met het zien zelf is niks mis. Ze ziet echt alles. Vliegtuigen heeft ze al lang in de gaten als wij nog de lucht aan het afzoeken zijn. We hoeven Piep’s blik maar te volgen en even later zien wij ook inderdaad het vliegtuig of de strepen ervan. Ze is bedacht op ieder gevaar van boven ondanks dat haar dit nooit geleerd is. Vooral de meeuwen jagen haar angst aan.

Tot halverwege de eerste zomer dachten we dat ze doof was. Het duurde heel lang voordat ze op geluiden ging reageren op de wereld om haar heen. Ze was totaal niet bang voor harde geluiden. Als ik de auto uit de garage reed en ze stond in de weg, drukte ik de claxon in. Maar het leek alsof ze het niet hoorde. Met het afspuiten van de auto met de hogedrukreiniger, bleef ze gewoon naast het apparaat staan. Schijnbaar zonder het te horen.

Maar dat is nu niet meer het geval. Ze reageert op de geluiden van de ganzen in de wei. En als ik buiten ben zoekt ze geregeld contact via een soort gakje, waar ik dan op moet reageren. Dus nee, doof is ze ook niet.

Het zijn allemaal geen onoverkomelijke dingen. Dingen waar Piep zoals ze nu leeft, goed mee kan functioneren. Niet in de troep, dat niet. Maar hier, bij ons in de tuin. Het blijkt nu dat ze ook eieren legt. Met dat gedeelte zit het dus wel goed. Wel een beetje aan de vroege kant. De theorie op Google zegt dat wei-ganzen pas broeds en vruchtbaar zijn vanaf 3 jaar. Piep wordt er nu twee.

Zijn er nog meer dingen?

Het evenwicht laat wat na. Het heeft lang geduurd voordat Piep op één poot kon staan en tegelijkertijd haar vleugel kon strekken. Dat zijn van die oefeningetjes die ganzen zo af en toe eens doen. Maar de volhouder wint en Piep heeft dat kunstje onder de knie gekregen. Een beetje wiebelig, dat wel, maar het lukt. In het water had ze eerst nergens last van. Het is geweldig om te zien hoe ze zwemt, duikt en zich wast in het water. Ze slaapt er zelfs op als ze zich echt veilig wil voelen. Maar in de laatste zomerdagen van vorig jaar kreeg ze ook in het water last van haar evenwicht. Als ze zich wast, al drijvend op het water, dan kukelt ze wel eens om. Net zo’n baby-speeltje. Een clowntje met een ronde onderkant dat als je er tegenaan duwt altijd weer rechtop komt. Ze schrikt er zelf van als het gebeurt. Maar gaat dan toch weer onverstoorbaar door met het was-ritueel.

Waren dat de gebreken? Of zijn er nog meer? Ze is wel heel erg nieuwsgierig. En ontzettend eigenwijs. Maar dat is een familietrekje.

Nog iets dan? Misschien wel. Misschien gaan die zich nog openbaren in de loop van de tijd. Misschien niet.

Maar Piep lijkt gelukkig. Ze loopt door de tuin, pikt hier en daar wat gras, wil op haar tijd even geknuffeld worden en let er met grote zorg op dat ik op tijd mijn koffiepauzes neem.

Dus plukken we de dag. Wie weet wat morgen ons brengt…