Een boomkikkertje!

We schrijven 4 april en we genieten nog even van de zon in de late namiddag. Het beste plekje daarvoor is op dit moment helemaal achter in de tuin, uit de wind bij het zwembad. Het zwembad zelf ligt er nog niet zo geweldig bij. Vol bladeren en maar halfvol ligt het op ons te wachten tot we het zwemklaar gaan maken. Maar dat duurt nog een weekje. Vanaf volgende week is er beter weer voorspeld, eens kijken of we dan tijd hebben voor de grote schoonmaak.

Het is heerlijk zitten in het zonnetje. Mijn ogen dwalen een beetje door de tuin. In gedachten maak ik aantekeningen van het werk dat nog moet worden verricht. Dan ineens worden mijn ogen naar het zwembad getrokken. Er is iets afwijkends. Maar wat?

En dan ineens zie ik het. Af en toe komt er iets boven het water uit, langs de rand van het bad. Het blijkt een kikker te zijn die steeds weer probeert uit het bad te komen. Maar daarvoor staat het water veel te laag!

Nu is het zo dat we iedere dag met het naar de wei lopen, het zwembad controleren op diertjes die er mogelijk in zijn gevallen. Het komt vaker voor. Er hebben al de nodige reddingen plaatsgevonden. Niet alle met goede afloop helaas.

Maar goed. Het kikkertje. Ik loop naar de plaats waar ik het beestje onder heb zien gaan. Het heeft zich net weer afgezet om naar boven te komen. Snel pak ik hem uit het water. Een klein gifgroen kikkertje. Een boomkikker.

Nu hebben we al een paar zomers een boomkikker in de tuin zitten die ons ’s avonds en een enkele keer overdag verblijd met zijn enorm hard gekwaak. Zou dat dit exemplaar zijn? Hij is best groot voor een boomkikker. En zo te zien is het een mannetje. Een blij mannetje. Hij klemt zich vol overgave aan mijn hand vast met zijn nappenpootjes. De duik in het zwembad of het er niet meer uit kunnen komen was vast niet zijn bedoeling. Manlief en ik beraden ons even over de beste opties voor het beestje. We besluiten dan om hem aan de rand van de vijver van mijn schoonmoeder te plaatsen. Dan kan hij zelf kijken welke kant hij op wil. Mocht hij toch in het water willen dan is het een vijver waar hij uit kan én er ligt een net over ter bescherming tegen de hongerige reiger.

Zo gezegd zo gedaan. In eerste instantie wil ook deze kleine vriend niet van mijn hand af. Ik houd deze daarom een tijdje bij de vijverrandvegetatie om hem zelf te laten beslissen wanneer hij zich veilig genoeg voelt om zijn eigen weg te gaan. Aan zijn kleur te zien heeft hij nog enorme stress, het arme ding. (Hoe donkerder de kleur van de boomkikker hoe meer gestrest het beestje is.) Dan, na een tijdje, loopt hij voorzichtig de plantjes in. We kijken het nog even aan maar hij lijkt nu wel op zijn gemak te zitten. Tijd om het mannetje zijn eigen weg te laten gaan.

De zon is intussen weg. Het is koud geworden. Voorlopig zal er nog geen concert klinken van de boomkikkers. Maar misschien besluit onze kleine vriend om te blijven en kunnen we de komende zomer weer genieten van zijn concert. En zo niet, genieten we van het concert van zijn familieleden in De Doort. In de hoop dat een van de stemmetjes van het geredde exemplaar is.