Misschien is het jullie opgevallen?
Doordat er zich nog zoveel meer afspeelt rondom ons huis, lag daar de laatste tijd ook steeds meer de focus op met schrijven. En bleven de Piepstorys een beetje op de achtergrond.
Maar Piep is er nog steeds hoor.
En het gaat goed met haar. Ze is er aan gewend geraakt dat ze iedere dag zo rond 16.30 uur terug moet naar de wei. Het is nu zelfs zo dat ze achter me aan loopt als ik de poort open zet en dan naar achteren waggelt zonder dat ik haar moet aansturen. Het scheelt natuurlijk ook dat haar eetbakje met granen achter de poort staat. In de tuin graast ze eigenlijk alleen maar gras en pikt ze hier en daar op beestjes.
Haar dagindeling bestaat er op dit moment uit dat ik haar ’s morgens voor het voeren, de tuin in laat. Ze staat dan meestal al ongeduldig te wachten achter het hekwerk tot ze mijn klompen hoort. Met haar bijzonder goede oogjes houdt ze me zelfs tot in huis, in de gaten. Daardoor weet ze ook dat ik er aan kom. Zodra ze me ziet begint ze zachtjes te gakken. En kan ze niet wachten tot de poort open gaat en ze de tuin in mag. De rest van de dag vermaakt ze zich met slapen, zwemmen, grazen en mijn kruidenpot verwoesten. Ik denk dat Piep heel lekker zou smaken als we haar zouden opeten. Ze heeft zichzelf de hele zomer gekruid met tijm en rozemarijn en met een hele grote voorkeur voor munt. Ik heb of liever had, 3 soorten munt in de pot staan waaronder lekkere chocolademunt. Daar is nu nog maar weinig van over. Maar goed. Dat is nu eenmaal Pieps aard en aangezien dit de enige planten zijn dit jaar die gesneuveld zijn door haar toedoen, laten we het maar zo. En nee, voor de goede orde, natuurlijk gaan we Piep niet opeten.
Zo rond 16.00 uur probeer ik naar achteren te gaan, even in de tuinstoel te zitten met een kop thee of cappucino, om Piep ook ons momentje te gunnen. Niet dat ze altijd bij me komt. Het is genoeg dat ik in de buurt ben. Soms komt ze me uitgebreid onderzoeken met haar snavel (die nu zo sterk is dat dit best wel een beetje pijnlijk is af en toe) en soms blijft ze nog een tijdje grazen en komt ze daarna in mijn buurt wat drinken of zitten. Het echte knuffelwerk is verleden tijd. Piep is volwassen geworden. Wellicht draagt haar wei-tijd met Mop en Gijs er ook aan bij dat ze toch een beetje vervreemdt van mij. Ik vind dat nu niet meer zo erg als in het begin. Kwestie van wennen neem ik aan. Net zomin als dat Piep het nu erg vindt om naar de wei te gaan. Ze loopt nu haar rondjes met Mop en Gijs. En ’s avonds zitten ze allemaal samen bij de lampen aan de poort te slapen. De grote groep aan één kant van de draad en het drietal aan de andere kant maar wel allemaal in de buurt van de poort en de lampen.
Wie weet komt het er wel van dat Piep komende nesttijd niet meer naar de tuin wil. Wie weet bouwt ze samen met Gijs en Mop een nestje. De tijd zal het leren.
Maar vooralsnog is het niet zover en nemen we de dagen maar gewoon zoals ze komen…
De Piep-show 