Ergens afgelopen dagen werd het duidelijk. De lente komt eraan. 

Heel voorzichtig meldt ze zich. Kleine tekens. De bollen die uit lopen en de eerste bloemen laten zien. Sneeuwklokjes, krokussen, zelfs de hyacinten zijn aan het uit lopen. De vogels fluiten ’s morgens (heel) vroeg hun heldere lied. Dat klinkt zó mooi. Alsof de wereld hen voor eventjes het podium heeft gegeven voor een solo voorstelling. Zonder omgevingsruis veroorzaakt door de mensen en hun apparaten.

De zon schijnt en maakt het op deze koude dagen toch mogelijk om buiten te zitten. Lekker uit de wind. De poezen genieten met me mee. Net als de vuurwantsjes warmen we ons aan deze stralen. Waar ze vandaan komen allemaal, geen idee. Maar het zijn er veel. Heel veel. Bij elkaar gekropen op een afgestorven stengel vingerhoedskruid.

De eerste kraanvogels zijn gesignaleerd. Jammer genoeg heb ik hun gekroekroe gemist. Maar wie weet. Komen ze hier nog over de komende tijd. De meesjes inspecteren de nestkastjes. De ganzen en de eendjes zijn onrustig. Ik verwacht binnenkort ergens het eerste ei te vinden. 

De vogels om ons heen zijn op zoek naar partners. We zien de kraaien elkaar proberen te imponeren terwijl ze rondvliegen van het dak van het huis naar de pruimenboom in de wei en weer verder. Ook de duiven laten zien dat ze op zoek zijn naar een partner.

Ik ben benieuwd wanneer de lente echt gaat doorzetten. De temperatuur is nu nog redelijk koud. Met vriesweer ‘s nachts. ‘s Morgens is het drinkwater van de ganzen en de eendjes nog bevroren. Het water is afgesloten wat maakt dat ik met emmers moet zeulen om alles rondom het huis van water te voorzien. Met voeren merk je goed dat de grond nog hard is. Er wordt dan veel meer graan gegeten. Zodra de grond zachter wordt kan er gewroet worden. Naar regenwormen, slakjes en andere insecten die dan weer op pad gaan. Eten dat veel meer voedingswaarde heeft voor de eendjes dan alleen maar graan en gedroogde meelwormen.

Inmiddels is er alweer een inspectie geweest van de steenuilenkast voor in de wei. En zit er een kerkuil voor in de loods. Niet dat dat heel erg handig is want hij poept alles onder. Er zit niets anders op dan de loods volledig dicht te maken voordat hij of zij het in zijn (heel mooi) hoofd haalt om daar een nest te gaan bouwen. 

Ook Snor heeft de lente in zijn bol. Hij is veel op pad. Heel mager terwijl hij toch genoeg te eten krijgt. En zijn haren beginnen weer te klitten. Één pluk heeft hij zelf verwijderd. Maar ik ben bang dat we hem de komende tijd weer moeten helpen. Voor zover hij dat toelaat tenminste. Toch beginnen we nu aan hem te merken dat hij oud wordt. We denken dat hij en Jup ongeveer even oud zijn. Dat is dan in ieder geval 15 jaar. Waarschijnlijk ouder. Wat al behoorlijk op leeftijd is voor katten. Maar waar Jup dik en log is geworden, is Snor superfit. Hij ziet eruit alsof hij het eeuwige leven heeft.

De lente komt eraan. Toch begin ik voorlopig niet in de tuin. Laat alles nog maar eventjes bedekt. Het is snel genoeg opgeruimd. Het is te koud. Veel beestjes zitten nog verstopt tussen de bladeren en het ‘onkruid’. Ook snoeien is vooralsnog niet aan de orde. Zodra het echt niet meer zal gaan vriezen begin ik. De rozen, bijvoorbeeld, mogen behoorlijk ingekort worden. De kleine boompjes met pitvruchten ook. Maar nog niet. Geduld, geduld…