Vandaag is het Wereldkankerdag.

Niet meteen een onderwerp dat aansluit bij mijn site maar toch vind ik dat het aandacht verdient. (Ofschoon dit niet helemaal waar is want dieren krijgen net zo goed kanker maar dit terzijde.)

Kanker.

Een vreselijk woord. Een vreselijke ziekte.

Je hebt er niets aan om het te ontkennen. Maar het is even moeilijk om het te benoemen.

Iedereen in zijn of haar omgeving heeft ervaring met kanker. De een zijdelings, de ander directer.

Voor mij persoonlijk betekent het dat de liefste mensen in mijn leven te maken kregen met kanker. En niet alleen te maken kregen maar er ook aan gestorven zijn. Deze blog is een ode aan deze mensen. En daardoor een monument aan al die andere mensen. De mensen die gestorven zijn aan kanker, de mensen die te horen hebben gekregen dat ze kanker hebben en de mensen die tegen kanker vechten, met al hun macht, maar ook voor de mensen om hen heen. Want deze ziekte heb je samen.

En ik wil ze graag benoemen, een naam geven, mijn geliefde mensen. Mijn oma van vaderskant, oma Berg, kreeg borstkanker, werd geopereerd maar bleef haar hele leven last houden van een dikke opgezette arm die ze nauwelijks kon gebruiken. Dat is in ieder geval wat ik meegekregen heb. Maar hee, ze leefde. Ik heb haar nooit maar dan ook nooit horen klagen… Mijn oma van moederskant, oma Laak. Ze zag slechter, vergat dingen, viel, had last van haar oren. De huisarts behandelde haar voor een oorontsteking en ze moest maar niet zeuren. Helaas bleek uiteindelijk dat ze een tumor in haar hoofd had. Goedaardig maar inoperabel. Het groeien van de tumor zou uiteindelijk haar dood worden. Een vreselijk proces maar samen met mijn familie hebben we oma tot haar einde kunnen bijstaan. Ik ben zelfs getuige geweest van haar heengaan. Iets waar ik altijd dankbaar voor ben geweest. Een intense droevige periode maar ook een periode waarin ik veel geleerd heb. Ook over mezelf. Dat terzijde. En dan, last but not least, mijn allerliefste schoonvader Sja. Een man uit duizenden. Het hart op de tong dragend, type ruwe bolster, blanke pit. Behandelde prostaatkanker maar uiteindelijk gestorven aan gemiste uitgezaaide longkanker. Ook hem hebben we tot het einde bij mogen staan.

En verder in onze omgeving. Een vriendin van wie haar moeder al vroeg is overleden aan kanker. Mijn vriendin was toen 14 jaar…. een andere vriendin verloor haar vader aan kanker. Toen haar moeder uiteindelijk hertrouwde stierf ook haar tweede man aan de bij-effecten van kanker. Hoe hard kan het leven zijn? Van een andere vriend stierf zijn moeder aan kanker. En zo gaat het maar door…. en dan heb ik het alleen nog maar over mijn directe omgeving… En zo heeft iedereen zijn eigen verhalen.

En daarom is het zo belangrijk om te ontdekken waar dit nu vandaan komt. Wat we eraan kunnen doen om dit zo goed mogelijk tegen te gaan. Wat hangt er in de lucht? Wat zit er allemaal in onze voeding? Blootstelling aan de zon? Omgevingsfactoren? Wat kunnen we zelf doen om de kans te verkleinen, waar kunnen we zelf niets aan doen maar moet het op een ander niveau worden aangepakt? Het is belangrijk om onderzoek hierna te doen maar ook om de factoren die al bekend zijn zo veel mogelijk te beïnvloeden. Daar heb wij zelf ook onze verantwoordelijkheden in. En daarom is Wereldkankerdag belangrijk. Het is een Awarenessdag. Niet voor de mensen die kanker hebben, of iemand hebben verloren aan kanker. Die zijn zich bewust genoeg van de ziekte. En ook niet voor de mensen om hen heen. Zelfs niet voor de gewone mensen in het gewone leven. Daarvoor is de ziekte kanker al te geïntegreerd. Maar wel voor de mensen die daadwerkelijk iets kunnen veranderen. De mensen achter de grote vervuilende industrieën, de mensen achter de fabrieken die ons voedsel bereiden, regeringen, enz. Daarvoor zou Wereldkankerdag een Awarenessdag moeten zijn.

Dus lieve mensen, ben je bewust van kanker. Negeer het niet. Negeer de mensen met kanker niet. Steun ze waar nodig. Dat is belangrijk, ze hebben alles te verliezen. En ‘alles’ is uiteindelijk hun leven. En het gegeven dat je weet dat je uiteindelijk je leven verliest aan kanker, heeft zo’n grote impact op iemand. Dat kan een gezond mens zich gewoon niet voorstellen. Je hele leven staat in het teken van kanker. Kan ik nog behandeld worden? Zo ja, helpen de behandelingen? En voor iedere controle denk je, als het maar goed is. Iedere keer weer, jaar na jaar. En de bijkomende vragen. Mijn gezin moet gewoon doorleven. Mijn kinderen moeten hier zo weinig mogelijk hinder van ondervinden. Vertel ik het mijn kinderen, gezin, familie, vrienden? Enzovoort enzovoort. Een onmenselijk proces. Een gevecht.

Voor de mensen die zich hier prettig bij voelen, laat de kaarsjes rondgaan op FB, steek kaarsjes aan in de kerk, kapel of thuis maar bovenal gaat het erom dat je de mensen die in je hart leven, niet vergeet… en dat doet ieder op zijn eigen manier.

P.S. Het Toon Hermanshuis is een huis dat klaarstaat voor mensen met kanker maar ook voor de mensen die te maken hebben met kanker zonder het zelf te hebben. Zij bieden een luisterend oor maar ook cursussen op allerlei gebieden. Zelf geef ik schrijfles in het THH te Roermond. Dit houdt in dat we op een speelse wijze via pen en papier onderwerpen aansnijden waar mensen graag iets over kwijt willen. Dit levert mooie verhalen op. Soms moeilijk maar net zo goed luchtig. Net waar de persoon op dat moment behoefte aan heeft. Het kan helpen om om te gaan met een moeilijk proces. Voor meer informatie zie http://www.toonhermanshuisroernond.nl