Een muis in huis

Een muis in huis. Of iets specifieker: in de bijkeuken.

Het begint ermee dat ik muizenkeutels ontdek in het kastje onder de wasbak. En gele vlekjes. Muizepies dus. En dat ruikt. Ik spreek onze poezen erop aan maar zij doen alsof ze de onschuld zelf zijn. Mijn preek maakt niet veel indruk. Verdere inspectie van de lades in het kastje ernaast laat zien dat de muis ook hier heeft rondgeneusd. Maar van haar gading is er niets bij geweest. Pleisters, kabels, taperollen, etc. In de andere kastjes is niets te zien ondanks dat hier onze etensvoorraad ligt. In de kastjes met de keutels zit een gat voor de kranen. Dat is er waarschijnlijk de oorzaak van dat in deze kastjes wel keutels liggen. Ik veeg de kastjes uit om te zien of het beestje nog rondloopt. Dat blijkt zo te zijn. De volgende dag  liggen er nieuwe keuteltjes én stukjes van het isolatiemateriaal van onder de kastjes. Daar zit ze dus ook.

Weer heb ik een goed gesprek met onze poezendames waarin ik aangeef dat ik toch zeker verwacht dat zij de muis vangen. Het zou zomaar kunnen dat zij het beestje zelf mee naar binnen hebben gebracht. De meisjes kijken me aan en draaien om me heen wanneer ik de kastjes weer inspecteer maar daar blijft het verder ook bij.

Inmiddels zijn we drie maanden verder na het afscheid van één van onze poezenmeisjes. En zit de muis er nog steeds. Althans, tot gisteren. Al de muizenvallen ten spijt, muisvriendelijke en toen die niet hielpen, muisonvriendelijke. De muis ging er niet in of aan. Hoe voorzichtig manlief de vallen ook heeft gezet. Met handschoenen aan, met zeep gewassen handen, de vallen afgewassen, met kaas, met pindakaas., met spek. Het resultaat was steeds hetzelfde. Geen muis.

Tot ik het gisteren meer dan zat was. Met het warmere weer wordt het binnen ook langzaam warmer. En iedere keer wanneer ik de bijkeuken inliep kwam de stank me tegemoet. Vond ik. Manlief zijn neus is iets minder gevoelig afgestemd. Die had geen last van de stank.

En ondanks dat ik het ontzettend jammer vond van de moeite die manlief zich heeft genomen om onder de keukenkastjes te isoleren, besloot ik toch om alles er weer uit te trekken. En wat ik daar allemaal tegen kwam! In de isolatiedekens zaten mooie holletjes, hele gangenstelsels en keuteltjes. Heel veel keuteltjes. De donkergele sporen waren muizenpies. Heel veel muizenpies. Gedverdegedverdegedver! Ik draag de hele boel naar buiten en gooi het in de vuilnisbak. Daarna zuig ik grondig overal onder de kastjes en in de kastjes. Nog een sopje over het geheel et voila! De stank is al een stuk minder.

We laten de plint er nog even vanaf, zetten het voer van Maudje buiten muizenbereik en ’s avonds voor het naar bed gaan zetten we nog een keer een aantal vallen.

De volgende ochtend kijk ik meteen onder de kastjes en zie de muis in de val zitten. Eindelijk. Toch ben ik er nog niet van overtuigd dat deze muis alleen opereerde dus de komende dagen zetten we de vallen nog. En wanneer ik nergens nieuwe keuteltjes ontdek dan kan de plint weer terug op zijn plaats. Om dan ergens voor de winter maar weer een nieuwe isolatiedeken aan te brengen.

Nu alleen nog een goed gesprek met Maudje voeren…