Ik kijk naar buiten door het raam en bewonder de witte wereld. Een witte laag sneeuw, steeds dikker, bedekt alles wat mooi en lelijk is. Om op deze manier iets feeërieks te creëren.

In mezelf moet ik lachen. Moeder natuur leert ons (weer) een lesje. Uiteindelijk is zij degene die de baas is en dat laat ze ons weten ook. Een beetje sneeuw en Nederland ligt op zijn gat.

Dat dit vervelend genoeg is begrijp ik maar al te goed. Toch is het niet erg om af en toe eens met de neus op de feiten te worden geduwd. In dit geval mooie feiten. Heel vervelend, nogmaals ik begrijp het, maar mooi. Alles verstilt. De wereld wordt teruggebracht tot een coconnetje. Opgedrongen rust die zorgt voor een moment van verstilling. Als je er tijd en of oog voor hebt.

Manlief heeft een pad vrijgemaakt waar straks onze bezoekers van de 70+ middag veilig moeten kunnen lopen. Maar nog geen 5 minuten later ligt er alweer een nieuwe laag. De vlokken worden steeds dikker. Volgens het weerbericht blijft dit de hele middag zo doorgaan. Er zijn nog geen afmeldingen, op de sprekers na die vandaag zouden komen. Ik ga er vanuit dat de mensen zelf zo verstandig zijn om te beslissen of het wel of niet verantwoord is om te komen. Tenslotte is het niet zo ver. Aan de andere kant moeten ze geen onnodig risico nemen…

Grappig wel. De laatste bijeenkomst van 16 december begon het ook te sneeuwen. Het voegde toen iets extra’s toe aan onze kerstmiddag. Toen de mensen naar huis gingen was het behoorlijk glad maar met een beetje hulp en omkijken naar elkaar, is iedereen veilig thuis gekomen. Dat zal nu dan ook wel goed komen.

Inmiddels zijn we een week verder. De sneeuwpop, die manlief en ik met kinderlijke pret gemaakt hebben, staat er nog wel maar zijn knopen en zijn neus is hij inmiddels verloren. De straten zijn weer schoon, hier en daar liggen nog wat hoopjes sneeuw. Waarschijnlijk zullen deze in de loop van vandaag smelten. Het is nog steeds koud en we moeten nog alert zijn op gladheid. Gisteren lag ik bijna op mijn gezicht. Bij het betreden van een voetgangerszone notabene.

Het is onrustig rondom ons huis. We horen de uilen veel. De steenuiltjes laten van zich horen. De ransuil is gesignaleerd door de buurvrouw. Of dit ook de uil is die continu van zich laat horen ‘s avonds en ‘s nachts? Dat is me niet helemaal duidelijk. De kraaien en kauwtjes vliegen af en aan. Her en der liggen walnoten. Ze gooien ze vanuit de lucht op de grond om ze kapot te maken en vervolgens op te eten. Ze zitten op het dak om elkaar het hof te maken. En dat alles niet bepaald geluidloos. Tel daarbij de vele mussen op die vanuit de haag telkens neerstrijken op het kippenvoer dat voor ze op het gazon staat. De duifjes die hier net zo gretig gebruik van maken. En niet te vergeten de brutale eksters die zelfs van het kattenvoer komen stelen terwijl Juppie ernaast ligt in zijn mandje. Niet dat dat kwaad kan. Juppie is inmiddels zo dik dat een snelle actie een wonder mag heten. Ach, hij is oud. Het enige wat hij nog kan is eten en de wereld bekijken vanuit zijn mandje. Hij krijgt knobbeltjes zo links en rechts. Hij loopt mank. Heel af en toe krijgt hij een opleving en gaat hij aan de wandel. Maar hij ziet niet meer zo goed en blaast dan op dingen die hij waarschijnlijk niet goed meer kan plaatsen. Uiteindelijk kruipt hij dan weer in zijn mandje. Om te wachten op een kriebel van ons en zijn eten. Het is hem gegund. Het is een taaie rakker gebleken de afgelopen jaren. En nu mag hij genieten van zijn oude dag.

Genieten jullie ook zo van de vogels in jullie tuin? Mochten jullie vandaag of het komend weekend een half uurtje over hebben dan zouden jullie mee kunnen doen aan de nationale tuinvogeltelling. Gewoon, vanuit je luie stoel met een kopje thee bij de hand. Wie weet hebben jullie mezenbolletjes hangen of een vogelvoederplaats? Dan genieten jullie toch al van onze gevederde vriendjes en hoeven jullie alleen maar te kijken wie er een half uurtje lang te zien is op deze plekken. Veel plezier gewenst alvast.