Iedere dag dat Snor zich laat aaien, zit ik ietsje uitgebreider aan zijn klittenbollen.

Hij ziet er nu echt niet meer uit. Grote plukken haar zijn weg. Wat nu te zien is, is een zacht roze velletje met zwarte plekjes. Heel aandoenlijk. De haren die toch wel snel terug aan het groeien zijn, zorgen voor een lekkere zachte vacht.

Ik heb Snor nu drie dagen op rij teken uitgetrokken bovenop zijn kop. Dat laat hij zich goed gevallen. Hij blijft rustig zitten als ik heel voorzichtig zijn haren opzij veeg en daarna de teek er met een ruk uittrek. Soms met een paar haren erbij. Het lijkt alsof hij weet dat ik niets kwaads in de zin heb. Vanmorgen zag ik ook twee teken op een kale plek op zijn rug zitten. Door Snor zijn kale plekken kunnen ze natuurlijk beter bij zijn velletje komen. Het is wel duidelijk dat het spul in ieder geval niet gewerkt heeft. Misschien is het verstandig om hem nog een dosis te geven. Ook bij Maudje en Saartje heb ik ondanks het spul een paar teken weggevist. Wel waren ze nog op zoek naar een plekje om zich te nestelen. Dus met de kam waren deze snel weggehaald.

Terug naar de klittenbollen. Boven op Snor zijn kop, achter zijn oren, zitten nog een paar flinke exemplaren. En o, o, o, wat roepen die naar me. Kon ik Snor toch eens goed onderhanden nemen. Maar ja. Ook nu moet ik me tevreden stellen met de langzaam-aan-actie. Al een paar dagen heb ik een scherp mesje bij me als ik Snor voer. Terwijl ik dan zachtjes friemel aan zijn kop, onderzoek ik de klittenbollen. Ze zitten heel erg dicht op zijn velletje. Wel laat hij me steeds langer friemelen. Dus heb ik al een paar keer geprobeerd om met het mesje heel voorzichtig, beetje bij beetje de bollen onder handen te nemen. En vanmiddag heb ik er eentje helemaal losgekregen. Een tijdlang bleef Snor heel stil zitten en liet hij me zijn gang gaan. Toen de bol eenmaal los was, vond hij het echter goed geweest. Een tweede bol zat er op dat moment niet meer in. Ahhhh, mijn handen jeuken gewoon. Maar goed. Dit resultaat is al meer dan ik dacht dat ik zou mogen.

De dag erna probeer ik het gewoon weer. En zowaar. Snor blijft weer stilletjes zitten en laat me friemelen. Nu zit hij echt bewust stil. Hij eet niet terwijl ik bezig ben maar zit gewoon te wachten tot ik klaar ben. En weer krijg ik een klittebol los! En de dag erna nog eentje. En wat de teken betreft: het spul blijkt toch zijn werk te doen. De teken drogen in zodra ze zich in zijn huid hebben vastgezet. Gelukkig maar.

Uiteindelijk heeft Snor de grootste klittebollen zelf weggehaald met zijn gekrab. Op zijn plaatsje voor in de stal, liggen hele plukken haar. De plukken achter zijn oren en op zijn kop mocht ik nog weghalen. Wat overblijft is een kater wiens lijf uitziet alsof hij een of andere enge ziekte onder de leden heeft. Maar wij weten wel beter, Snor en ik. Zijn winterharen zijn nu bijna weg, zijn nieuwe haren zijn in de maak en over een paar weken loopt hier weer een van de knapste katers van de omgeving rond.

En Saartje weet dat ook. Want zodra Snor in beeld komt, gooit ze zich op de grond en begint ze te draaien dat het een lieve lust is.

Maar daarover weer een andere keertje.