Spaanse pepertjes deel 1

Afgelopen voorjaar heb ik klein plantgoed ingeslagen op de markt in Maaseik. Enthousiast kocht ik allerlei tomatensoorten, komkommer, courgette en paprika’s waarna mijn oog viel op de spaanse peper. ‘Goh’, dacht ik,’ dat is lekker voor in de chili. Die pak ik ook. Nee, laat ik er maar meteen twee nemen’. Geen benul van hoe peperplantjes groeien maar dat mocht de pret niet drukken. De mevrouw wees me nog op een ander pepertje. Dat zou heel lekker zijn want ‘die kent u wel, dat zijn die die ze volstoppen met roomkaas’. ‘O ja! Dat is ook leuk om zelf te kunnen proberen! Weet u wat? Doe er daar ook maar twee van!’

Alle pepertjes werden bij thuiskomst vervolgens liefdevol in mijn kas geplaatst en daarna liefdevol verzorgd. Dat zag je. De plantjes schoten de lucht in. En toen de pepertjes eraan kwamen was ik zielsgelukkig. Alleen bleven de planten maar groeien. En pepertjes leveren. Tja, wat doe je daar dan allemaal mee? Pinterest leverde leuke ideeën op. Daarom verdwenen een aantal pepertjes in de diepvries, een aantal hangt te drogen en van de rest heb ik afgelopen week chilisaus gemaakt. Dat zag ik wel zitten. Ik gebruik chilisaus voor marinades of als dipsaus. Hoe geweldig zou het zijn als ik nu mijn eigen chilisaus kon gebruiken?

Even terug naar dat andere pepertje. Inmiddels had ik 6 stuks geoogst. Ook hier heb ik gezocht naar manieren waarop dit pepertje bereid moest worden alvorens het volgestopt kon worden met roomkaas. Ik kon echter niets naar tevredenheid vinden. Dat had me al moeten waarschuwen misschien. Omdat ze me zo lekker leken hield ik er drie apart die ik meteen vulde, gewoon rauw, en met het avondeten presenteerde. Manlief keek eens naar zijn bord en schepte de pepertjes meteen over naar mijn bord. ‘Nee, dank je’, zei hij, ‘dat hoef ik niet.’ Nou ja! Hij probeerde ze niet eens! ‘Niet erg’, dacht ik, ‘dan eet ik ze wel op’. Dus zette ik mijn mes erin en stak een kwart peper met kaas in mijn mond. Ik geloof dat eigenlijk alleen het puntje van mijn tong in aanraking is geweest met het pepertje toen mijn lijf al uit zichzelf besloot dat ‘dit’ meteen eruit gewerkt moest worden. Voordat ik het zelf wist lag de inhoud weer terug op het bord. Mijn tong, mijn mond, alles stond in vuur en vlam. Een hoofd zo rood en heet als ik het nog nooit heb gehad! Soooooo! Dat is inderdaad een pepertje!!! Water!! Maar water helpt niet. En suiker niet en azijn niet. Het duurde even voordat alles weer normaal functioneerde. En manlief maar lachen. Daarna ging ik pas het verhaal van de marktvrouw checken. Ondanks dat ze me  informatie had meegegeven over het pepertje. Ik geloofde haar gewoon op haar woord. Blijk ik Capsicum chinense ‘Habanero red’ te hebben aangeschaft! En niet eentje! Nee, zei het meisje, doe er maar twee! Pepertjes die tot de scherpste pepers ter wereld behoren volgens Wikipedia!

Iemand zin in pepertjes? Iemand? Ze zien er heel schattig uit…