Waken

Vrijdag 31 maart.

Het mooiste weer van de wereld en na het werk nemen we het er even van door achter in de tuin te gaan zitten. Quality time met Piep.

En zo zitten we dus een hele tijd Piep te observeren. Die echt ongelooflijk veel moeite heeft met haar ademhaling als ze ligt. Dus staat ze. Maar dat kan natuurlijk niet want heel af en toe moeten die pootjes eens uitrusten. Vooral omdat deze pootjes ook niet het ideale onderstel vormen.

We bezoeken de site van de dierenarts eens en zien dat deze spreekuur heeft van 14.00 tot 15.00 uur. Maar ja, we zijn net begonnen met de wormkuur. Wat te doen?

En dan, ineens, schieten we allebei tegelijkertijd in actie. Het is 14.45 uur. Dat halen we nog net. Twee zielen, een gedachte.

Manlief haalt de bench, zet de auto buiten terwijl ik Piep in de bench zet en daar gaan we dan. Zo snel mogelijk weer op weg naar Maaseik. Maar wat hebben we met Piep te doen. Op een bepaald moment denken we zelfs dat de rit vergeefs zal zijn, zo’n moeite heeft ze met haar ademhaling.

We zijn net op tijd. De laatste van het spreekuur. Het lijkt eeuwen te duren voordat we aan de beurt zijn. Snel vis ik een theelichtglaasje van de balie en vul dit met water op de wc. Piep heeft enorme dorst. Iets waar we in de snelheid van vertrek niet meteen bij na hebben gedacht.

En dan, eindelijk, mogen we naar binnen. De dierenarts onderzoekt haar zorgvuldig. Zelfs inwendig om te kijken of er niet een ei in de weg zit. Maar nee, een ei is het niet. Piep is ‘leeg’. De klachten die wij de dierenarts opnoemen en  de zaken die zij zelf constateert, lijken erop te wijzen dat Piep haar inwendige vlies is ontstoken. Dit verklaart het feit dat ze niet kan zitten en zwemmen omdat de luchtzakken op deze plaatsen in het vlies dan afgekneld worden, en ervoor zorgen dat haar ademhaling behoorlijk bemoeilijkt wordt. Ze geeft een pijnstiller en antibiotica. Een andere dan de vorige keer omdat dit niet om een gewone verkoudheid gaat. De dierenarts lijkt heel zeker van haar zaak. En daar moeten we dan maar in mee gaan. Wat willen we anders?

Heel eerlijk gezegd dachten we in de wachtkamer allebei dat we met een dode Piep naar huis zouden gaan. Dat het beter zou zijn om haar te verlossen uit haar lijden. Maar de dierenarts sprak er niet eens over als optie zijnde. En dus houden we hoop. Wellicht tegen beter weten in.

Die avond en de zaterdag en zondag daarna waken we bij Piep. Tillen haar in het kattenmandje dat haar enigszins lijkt te ondersteunen bij het beter ademhalen. Zo krijgen haar pootjes even rust. Want intussen is ze dood moe, het arme ding. De rit naar Maaseik heeft hier zeker nog eens aan bijgedragen. Sinds die tijd loopt ze in ieder geval nog slechter.

Maar toch… en toch… Ze blijft goed eten. Laat zich alle aandacht lekker aanleunen, kleppert met haar bek wanneer ze dorst heeft, protesteert luid wanneer we aan de gieter zitten, kortom ze lijkt te zitten als de prinses op de erwt.

Ik weet dat als mensen mijn verhaal lezen dat ze inderdaad denken ” kom, verlos het beestje uit haar lijden”, aan de andere kant, wanneer je de bewegende beelden ziet en de foto’s dan lijkt madammeke het aardig goed uit te houden zo.

En zo hinken we de dagen door op twee gedachtes.

Drie dagen voordat de antibiotica zijn werk zal gaan doen. Deze drie dagen moeten we doorkomen. En dan moet het beter gaan.

Moed houden dus…..