Hoe weten ze het?

Volgende week gaan we er een weekje tussenuit is de planning.

Nu, drie dagen voordat we vertrekken, maak ik een begin met de koffers pakken. Hoef ik zaterdag alleen nog de laatste dingetjes erbij te doen voordat we weggaan.

Uit voorzorg begin ik pas rond 10.00 uur met het pakken. De poezen zijn dan al ruime tijd verzorgd en lekker buiten op pad. De zon schijnt vrolijk en ik verwacht ze nu niet te zien tot rond 12.00 uur voor het middageten.

Ik vertrek naar de zolder en inventariseer de koffers. We nemen een gedeelte van onze duikspullen mee omdat we sowieso gaan snorkelen en, afhankelijk van de duikscholen, misschien ook nog een duikje wagen. Dat betekent dus dat de koffers ietsje groter moeten zijn. De duikvinnen en de snorkelvinnen verschillen sterk van elkaar qua grootte en daarbij horen bij de duikvinnen ook nog eens aparte schoentjes. Uiteindelijk kies ik toch voor de duikvinnen. De brillen moeten mee, de duikcomputers en heel misschien ook nog de ademautomaten. Je eigen apparaat is toch prettiger om in je mond te hebben dan een gehuurd exemplaar. Op deze manier vult de koffer zich al danig zonder dat er überhaupt kleren in zitten. Ik zeul de koffers dus maar naar mijn strijkkamertje. Hier kan ik op mijn gemak alles inpakken en alles laten staan zonder dat de katten dit in de gaten hebben. Althans dat denk ik…

Maar op de een of andere manier weten ze het gewoon!

Saartje is altijd buiten op pad, de laatste tijd steeds vaker voor in de wei met Snorrie. En wat denk je?! Nu dus niet! Ze staat ineens achter me als ik op zolder de koffers aan ’t bekijken ben en het lijkt wel alsof ze me ontzettend verwijtend aankijkt. Want koffers betekent maar één ding: de baasjes laten ons alleen!

En bedankt voor dit al groter wordende schuldgevoel.

Maar dat is natuurlijk nog niet alles.

IJverig ben ik de kleren die mee moeten aan ’t verzamelen als ik een enorm gemiauw hoor. En dat gemiauw ken ik maar al te goed. Het is Maudje die me de speelgoedratten komt brengen. Haar manier om te zeggen hoe lief ze me wel niet vindt. En daar blijft het niet bij. Ze heeft drie ratten beneden in haar mandje en die worden nu dus alle drie boven gebracht. Waarna ze uitgebreid kopjes begint te geven. Alsof ze me op deze manier wil overhalen om toch vooral thuis te blijven.

Zucht..

Uiteindelijk ben ik klaar met pakken en ga ik naar beneden. Maar de dames vertrouwen het niet en blijven de hele tijd op en neer lopen tussen binnen en buiten. Controleren of ik er nog ben. Maudje komt me zelfs nog eens een koolmeesje brengen. Speciaal voor mij gevangen. Heb ik net mijn schuldgevoel een beetje weggesust (ze moeten hier toch aan wennen, wij moeten er af en toe toch ook eens tussen uit kunnen, bla, bla), komt ze daar mee aan. Arm meesje.

Nu zijn ze weer buiten. Ik zit al een tijdje achter de pc en dat vinden ze heel normaal dus dat hoeft niet meer gecontroleerd te worden. Grote vraag is en blijft nu toch: hoe weten ze dit nu? Hoe weten ze dat we weggaan ondanks mijn voorzorgsmaatregelen? En dat is niet alleen vandaag het geval. Ze hebben eerder ook al laten zien dat ze hiervoor een speciale antenne hebben.

In ieder geval hebben we de komende dagen een paar heel aanhankelijke katten
rondlopen. Die duidelijk hopen dat als ze al hun charmes in de strijd gooien we heel misschien wel thuis blijven….

En dat terwijl we er altijd voor zorgen dat ze niets te kort komen tijdens onze afwezigheid….

Nu moet ik het Piep nog vertellen..

Zucht…