Juppie

Een update over Jup. Die hadden jullie nog tegoed. Dat de update meteen een in memoriam zou zijn was niet de bedoeling. Maar dingen gaan zoals ze gaan.

Na een moeilijke start, zie een “Taai beestje”, ging het insuline spuiten super. Uiteindelijk waren we zover dat Jup, voordat hij aan zijn eten begon, braaf zat te wachten op zijn spuit. Blijkbaar wist hij dat hij deze nodig had om te kunnen functioneren. 

Onze dagen waren afgestemd op deze spuiten. Tussen 8.00 en 9.00 uur moest hij gespoten worden wat meestal mijn taak was. (Door manliefs lichamelijke gesteldheid ligt hij vaak langer in bed en lukt het vaker niet dan wel om tijdig te kunnen spuiten.) Gedurende de dag zetten we eten klaar zodat Jup altijd de beschikking had over voedsel wanneer hij toevallig een hypo zou krijgen. Dat is wel eens gebeurd. Vandaar dat eten. Leermomentje voor ons. ’s Avonds moesten we dan weer tussen 18.00 en 19.00 uur thuis zijn om hem zijn avondspuit te zetten. Dat leverde wel eens wat onhandige momenten op. Zoals die keer dat we een voorstelling zouden bezoeken in Roermond en we van tevoren uit wilden gaan eten. Praktisch gezien kwam het erop neer dat we lekker aten, manlief in de auto sprong en naar huis reed om Jup te spuiten en vervolgens ietsje te laat de voorstelling binnen kwam. Waarom niet iemand gevraagd zullen jullie denken? Ten eerste omdat het Jup was. Niet de meest gemakkelijke kat. Én omdat niet veel mensen Jup een insuline spuit konden of wilden geven. Mijn moeder nam dat wel eens over maar die keer ging dat niet. En onze buurvrouw die dat ook wilde en kon, was die avond zelf bij de betreffende voorstelling. Op onze fietstochten zorgden we ervoor dat we binnen het tijdsbestek bleven. Ons hele leven was eigenlijk afgestemd op de zorg voor Jup.

Maar hij gaf er een zomer vol liefde voor terug. ’s Morgens zat hij ons meestal op te wachten. Wanneer we in de tuin bezig waren bleef hij altijd in de buurt voor een aai of een kletsmomentje. Wanneer we buiten zaten nam hij of een stoel in beslag naast die van ons of hij klom op schoot. Toen hij dat nog kon althans. Later tilden we hem op zodat hij er toch bij kon zijn. Hij kon dan heerlijk knorren. Of rollen in het kattenkruid in het perkje naast onze stoel. Wanneer we een ijsje namen keek hij ons net zolang aan tot we hem het laatste restje lieten oplikken. Wanneer hij iets lekkers wilde keek hij je strak aan en begon hij met zijn tong over zijn mond te likken. Dieren kunnen echt wel praten. En hij werd een trouwe vriend van Maudje.

Manlief en ik hebben vaker tegen elkaar gezegd dat we hem op een dag vredig ingeslapen hoopten te vinden. Niet dat we de beslissing zouden moeten nemen om hem te gaan laten inslapen middels een spuitje. En zelf heb ik daarbij uitgesproken dat ik hoopte dat hij zich niet terug zou trekken in de struiken maar dat hij ergens zou liggen waar we hem meteen zouden zien. 

Jup heeft onze wensen ingewilligd. 

Vanmorgen vond ik hem. Op de grond naast de bank waar ik hem gisteravond op neergelegd had. Vredig ingeslapen. Pootjes ontspannen, tongetje een beetje naar buiten. Net zoals hij er normaliter uit zag in zijn slaap. Alleen was deze slaap overgegaan in een andere soort slaap.

Het is goed zo. De herfst en winter staan weer voor de deur en Jup had een hekel aan het binnen zijn. Met geen mogelijkheid wilde hij lang bij ons zijn wanneer het weer te vies voor ons was om naar buiten te gaan. Maar met zijn lichamelijke gesteldheid (stramme leden, slecht zien, diabetes, oude kater) was het ook geen optie om hem buiten te laten. 

Hij heeft ons de beslissing uit handen genomen. En we hebben er vrede mee. Het einde van een tijdperk.

Dag Jup. Het ga je goed. Bedankt wat je voor Annie en ons betekend hebt.