Sinterklaas met al zijn voorbereidingen is achter de rug. Dodelijk vermoeiend maar wat een heerlijk avondje.

Op naar de Kerst met alle voorbereidingen die hierbij horen. Waaronder de knutselmiddag voor de oudjes op 13 december en vervolgens het Kerstdiner op 20 december ook voor onze 70+-ers. Maar eerst moet er nog versierd worden. Daar wilde ik afgelopen maandag mee beginnen. Het project kerstboom blijkt dit jaar echter een moeizaam project te zijn.

Afgelopen maandag was de sterfdag van mijn schoonvader. De 15e alweer. Door werk en andere verplichtingen kwam het er die dag niet van om de kerstboom op te zetten. Weliswaar heeft manlief hem alvast uitgegraven, voor het vierde jaar op rij alweer, en in de garage gezet. Maar dat was het dan ook. Traditiegetrouw zijn we ‘s avonds naar het graf van manliefs vader gegaan en daarna was de energie op.

De dag erna hoorden we van het overlijden van de vader van vrienden van ons. Deze was maandagochtend overleden. ‘S Avonds kregen we weer slecht nieuws. De man van een Luxemburgs nichtje van manlief was ook die maandag overleden. Geheel onverwacht. 9 december blijkt een geliefde dag van Onze lieve heer om zijn gelovigen op te halen om samen zijn geboortedag te vieren in de hemel. Zo ervaren de achterblijvers dit natuurlijk niet. Het heeft een enorme impact. Aangeslagen lukt het ons om de kerstboom te verplaatsen van de garage naar de kamer. Laat die avond probeer ik er in ieder geval nog lampjes in te hangen maar het snoer blijkt te kort. Tja, morgen verder…

De dag erna begint vroeg. Toch lukt het me om tussendoor nog nieuwe lampjes te gaan kopen. Om vervolgens op zolder het snoer met lampjes te vinden dat vorig jaar in de boom heeft gehangen. Natuurlijk… Daarna begint de rit heen en terug naar Luxemburg om aanwezig te kunnen zijn bij de begrafenis van G, die bijzonder snel plaats vindt volgens onze begrippen. Het blijft bijzonder om zulke rituelen mee te maken. Ondanks dat G een katholieke begrafenis krijgt wordt ook dit zo heel anders vorm gegeven dan wij gewend zijn. Zo wordt er bijvoorbeeld vóór de mis afscheid genomen van de dode. De kist staat klaar op het kerkhof met daarnaast de naaste familie. Handen schudden is niet gewenst staat op een bordje. Familie, vrienden, buurtgenoten, kennissen komen naar de kist, brengen een laatste groet en verzamelen om de kist waarna de pastoor een woordje spreekt. Vervolgens gaan degenen die dit willen mee naar de kerk en nemen deel aan de mis. Degenen die dit niet willen gaan weer naar huis. En intussen wordt de kist ter aarde besteld, bedekt met aarde en bloemen. (Praktisch detail, degenen die het graafwerk moeten verrichten staan al die tijd klaar aan de andere kant van de muur van het kerkhof maar in het zicht.) Degene waar het om gaat is niet aanwezig in de kerk. Een gegeven waar ik toch moeite mee blijf hebben. Ik beleef het kerkelijke ritueel überhaupt steeds meer als buitenstaander. Maar dat terzijde.

We nemen afscheid, gaan naar huis en bereiden ons voor op de volgende begrafenis.

Wanneer ik dan eindelijk toekom aan het versieren van de boom blijkt dit een zwaar karwei te zijn. Wij zijn geen mensen die ieder jaar een andere kleur ballen in de boom hebben. Wij verzamelen ballen met herinneringen. Herinneringen die ieder jaar opgehaald worden met elke bal die uit de doos komt. Ballen van mensen die we hebben gekregen waar we een bijzondere band mee hebben of hadden, ballen die we elkaar hebben gegeven, ballen die ergens voor staan, ballen met een boodschap, ballen die soms niet eens ballen zijn.

Tijdens het versieren vallen er drie kapot. Dat gebeurt me niet vaak en het doet pijn. Het raakt me dat déze ballen kapot zijn gegaan. Langzaam ga ik verder. De haakjes dicht drukkend zodat niets meer kan vallen. Daarna doe ik een stap terug en bekijk de boom kritisch. Het is goed zo. Ik geef onze boom een complimentje omdat hij er zo mooi uitziet. Daarna vouw ik de dozen dicht en zet ze onder aan de trap. Voorlopig kunnen ze weer naar de zolder.

Er wacht nog werk maar ik neem een kop koffie, vouw mijn handen eromheen en laat mijn gedachten hun vrije gang gaan. Gedachten komen en gaan. Over de mensen die ons hebben verlaten, aan de familie die achterblijft, aan vrienden. Leuke, grappige en verdrietige momenten. Ik wens al deze mensen heel veel liefde en kracht toe. En ja, eigenlijk wens ik dat de hele wereld toe…