Jaaaa! Gelukkig! Het is zover!

Het zit er al een paar dagen aan te komen. Iedere morgen wanneer ik in de wei kom, loopt ze al buiten het hok. Netjes naast Gijs, haar trouwe wachter. Iedere dag een keertje meer en telkens ietsje langer. Alsof ze afscheid moet nemen van haar nestje en nestdrang. Alsof ze zich maar heel langzaam kan losweken. Maar dan, de vierde dag, is het eindelijk zover.

Moppie is van het nest af gekomen. Ze loopt nog wat wankeltjes door de wei, heel mager voor haar doen en hele witte poten van het zitten.

Wat ben ik blij. Blij dat ze eindelijk heeft opgegeven. Maar ik heb ook een enorme bewondering voor haar vastbeslotenheid. Zo’n geduld om zo lang te blijven zitten op haar eieren. Zeker twee en een halve maand. Ver over de uiterste broedtijd. In de hoop dat er eindelijk eens een ei uit zou willen komen.

En wat snakt onze Moppie daar al lang naar. Een klein gansje, helemaal van haarzelf. Drie jaar op rij toont ze al zo’n doorzettingsvermogen. En helaas heeft dit drie jaar op rij niets opgeleverd. Je kunt je natuurlijk afvragen wat hier de reden van is. En wie weet hoe het volgend jaar zal gaan? Volgend jaar is nog lang. Maar dit weet ik wel. Mocht de groep om wat voor reden dan ook, volgend jaar ietsje uitgedund zijn en er ruimte komt voor een gans erbij, en mocht ik ergens een plaats kunnen creëren waar Moppie gerust kan gaan zitten broeden met toezicht, dan krijgt ze haar kleintje. Desnoods met behulp van een broedmachine. We zullen zien.

Voor de rest is Mop nog niks veranderd. Zoda ze met Gijs in de wei loopt, draaft Gijs weer achter haar aan. Met dit verschil dat hij Piep erbij wil drijven. En aan Mops gegak te horen vindt zij ook, dat Piep erbij hoort. Ik vind dit gunstig. Het lijkt erop dat Gijs beide dames tot zijn harem rekent. Kleine spelbreker in het geheel is Piep. Het zal ook eens niet. Ze wil er wel bij horen maar op haar eigen voorwaarden. Apart lopen als ze daar zin in heeft en niet luisteren als ze in het gelid wordt gedreven. En natuurlijk de tuin in als madame daar zin in heeft. Maar dat is haar allemaal niet kwalijk te nemen. Piep doet ook alleen maar zoals ze zelf haar ervaringen heeft opgedaan. En in mijn ogen is dat helemaal niet slecht. Het is alleen even wennen voor haar ganzenfamilie.

Het is voor ons ook allemaal even wennen. Voorheen is Piep de kleinste van het stel geweest en de krakkemigste. Maar als je Mop en Piep nu naast elkaar ziet dan zou je dat niet denken. Piep is weliswaar nog steeds de kleinste maar een lekker rond gansje, pico bello verzorgd in haar verenkleed. Mop daarentegen ziet er mager en slonzig uit. Ze kijkt zelfs moeilijk. Waarschijnlijk doordat ze zolang in het donker heeft gezeten. Dus verdient Moppie het om nu even een beetje verwend te worden. Wat extra brood, ook even naar de tuin zodat ze lekker kan komen snaaien van het gazongras. Gijs mag natuurlijk ook mee. En zo lopen ze ’s avonds een uurtje gezellig samen in de tuin, met een half oog loerend naar ons en bij het minste of geringste wat ze niet vertrouwen, terug de wei in.

Het is jammer dat Mop niet van zwemmen houdt want zo zou haar verenkleed wat sneller mooi worden. Maar het badje in de wei is er ook nog en daar maakt ze volop gebruik van. Nog even en dan is Moppie weer helemaal de oude. En dan zullen de verhoudingen ook wel weer duidelijk worden.

Wat het nest betreft, dat blijft voorlopig nog even liggen zoals het ligt. En als Moppie er totaal geen interesse meer voor heeft, haal ik de eieren weg en ruim ik het nest op.