De afgelopen weken werd ik, heel lief, door H op de hoogte gehouden van Blondies vorderingen binnen haar nieuwe eendenfamilie. Na een flinke wen-periode ging het dan toch de goede kant op. Ze had twee vriendinnetjes waar ze veel mee optrok. Eén bruin eendje dat opvallend op Broene leek en een wit. Omdat ik tot dan nog niet volledig overtuigd was of er gewoon nog niet aan toe was, zijn de verblijven van Blondie bij ons in de wei blijven staan. Ik kreeg na H’s laatste bericht dan toch het gevoel dat we de rennen konden opruimen.

Tot dinsdagmorgen…

Ik heb net ontbeten wanneer ik een bericht van H ontvang. ‘Goedmorgen Ingrid, een heel verdrietig bericht. Blondie is vanochtend overleden…’ Er staat nog meer maar dat zie ik op dat moment niet meer. Blijkbaar heb ik een kreet geslaakt want manlief staat ineens naast me om mijn telefoon over te nemen. Ook hij leest vol ongeloof het bericht. We lezen het nu nog een keer maar dan volledig. H schrijft dat het niet duidelijk is waaraan ze is overleden. Ze lag ’s ochtends in het hok en ademde zwaar. Toen H haar wilde oppakken nam ze een stapje, ging liggen en overleed. 

In eerste instantie raast er van alles door me heen. Waarom heb ik haar weggegeven? Dan had ze ook hier kunnen doodgaan? Maar even later regeert de rede weer. Wat verdrietig… voor Blondie, voor ons maar zeker ook voor H. Ze heeft afgelopen periode veel energie gestoken in de opname van Blondie in haar eendengroep. Heeft zich gebogen over haar gezondheid en heeft ons steeds op de hoogte gehouden van Blondies doen en laten… Wat ontzettend erg…

We hebben indertijd afgesproken dat we Blondie bij ons wilden begraven. In de hoop dat Blondie nog vele mooie jaren zou hebben op haar nieuwe plekje. Dat gunden we haar en H heel erg. Het heeft niet zo mogen zijn. 

Omdat de weersvoorspellingen voor later op de dag bijzonder slecht zijn, het heel warm is en Blondie niet te lang kan blijven liggen met dit weer én we een crematie hebben om 14.30, vertrekken we meteen. Naar Zwolle. Het zou net moeten kunnen binnen de gegeven tijd. Snel pak ik water en fruit in als hapje voor onderweg. Manlief heeft de koelbox al klaargezet, de koelelementen uit de diepvries erin en weg zijn we.

Het is gelukkig niet druk op de weg. We komen rond 11.30 uur aan. H is werken. Haar zoon zou thuis zijn. Wanneer we aanbellen doen dochter en zoon de deur open. Eenmaal binnen brengen ze ons Blondie. Ze ligt in een schoenendoos met haar kopje in haar veren alsof ze slaapt. Heel lief is er een mooie oranje gerbera tussen haar veren gestoken. Eigenlijk willen we meteen weer gaan. Want weer zit ik helemaal op slot. Toch nemen we de uitnodiging van H’s zoon aan om even in de tuin te kijken. Kennis te maken met Blondies nieuwe familie. We lopen rond tussen de eendjes die vrolijk op ons af komen. Zien mooie kippetjes en een kip die rondloopt met haar eendenkuikens die ze heeft uitgebroed. H’s zoon vertelt ons dat zijn moeder vanochtend helemaal uit haar doen was. Dat geloof ik graag. Dat waren wij ook na haar bericht. Hij laat ons de zwembadjes zien waar de eendjes normaalgesproken lekker toteren. En vertelt daarbij dat het zo grappig was dat hun eenden totaal niet zwommen tot Blondies komst. Omdat zij wel ging zwemmen begonnen de andere eendjes dat ook te doen. Op de een of andere manier helpt deze anekdote me. Ik vond het fijn om te horen. Geen idee waarom juist dit me helpt? Ik vond het ook fijn om even rondgelopen te hebben. Te zien dat Blondie goed terecht was gekomen en omringd werd door veel liefde voor dieren. Ook dat helpt me. 

We zullen nooit weten waardoor of waaraan Blondie is doodgegaan. Het is gebeurd bij H. Het had hier ook kunnen gebeuren. Een roofvogel, de marter of iets anders. Maar pijn doet het wel. 

We hebben Blondie begraven bij haar zusjes Obertje en Broene. De 3 P’s zijn weer bij elkaar. Samen onder de kastanjeboom. Met een gerbera van H en een roos van ons en heel veel meelwormpsnoepjes om haar heen…

Daag Blondie, hoije sjat. ’t Geit dich good…