Nadat het vertrek van Blondie tot twee keer toe was uitgesteld, ging het dan toch hard op 8 juni aan. Ik maak H, Blondies nieuwe vrouwtje, de dag ervoor een berichtje. Of ze weet hoe laat ze ongeveer bij ons zal zijn. Met in mijn achterhoofd dat mocht Blondies vertrek, om welke reden dan ook, nog een keer moet worden uitgesteld, het hele verhaal niet door zou gaan. Dan spreekt het universum. Maar nee. Zaterdag 8 juni tussen 13.00 en 15.00 uur zal H arriveren…

En dan is het zaterdag. Zucht… We rommelen wat aan met van alles en nog wat. We kijken geregeld naar ons meisje. Hoe zal het gaan wanneer ik haar vast moet pakken om haar in een bench te doen? Loopeendjes zijn behoorlijk stressgevoelig. Kan ze zo’n autorit wel aan? Dan krijg ik een berichtje met de aankomsttijd van H. Een foto van de navigatie. Aankomsttijd 14.21 uur. En meteen wordt de knoop in mijn maag aangetrokken. Oef… het gaat echt gebeuren. Blondie gaat wég!

Wanneer H arriveert praten we eerst een tijdje over hoe de eendjes bij haar rond lopen, dat ze in een nachthok gaan en zulke dingen meer. Ik kan er niets aan doen maar ik zit helemaal op slot. Manlief redt het gesprek door te vertellen hoe het er bij ons aan toe gaat. Hij laat zijn emoties duidelijk toe en zien. Blondie loopt intussen vrolijk rondt. Onwetend van wat haar boven het hoofd hangt. Ze geeft nog een duikshow in het zwembad en gaat zich nog eens uitgebreid wassen. Maar dan komt toch echt het moment dat we haar moeten pakken.

Langzaam drijven we haar naar haar nachthok. Ik ga de ren in en ben voorbereid op een onwillige vangpartij. Maar nee. Alsof ze iets weet laat ze zich rustig in mijn armen nemen. Ik pak haar voorzichtig op. Wat is ze frêle… en haar nekje is zo dun. Onze knappe Blondie. Ik kus haar nekje en manlief doet hetzelfde. Dan doen we haar in de bench. We lopen met zijn allen naar H’s auto, geven Blondies zwembadje en de geopende zak meelwormen mee en daar gaat ze. Weg van ons. Ik kijk ze na en dan komen de tranen…

Onze dieren zijn onze familie. Ze zijn bij ons tot hun dood. We doen ze niet weg. Tot nu. Het voelt als falen. Mijn hart huilt maar mijn verstand weet dat dit het beste is voor Blondie. En ze krijgt een goed thuis.

H appt in de buurt van Eindhoven dat Blondie geen water wil maar rustig om zich heen kijkt. En de dag erna krijg ik foto’s en bericht over hoe het gegaan is.

Omdat ik H niet wil overvoeren met berichtjes app ik een week later om te vragen hoe het gaat. En nog een week later weer. Het blijkt dat Blondie de tijd neemt om te wennen maar dat het iedere dag beter gaat. Zeker wanneer ze alleen met de dames loopeend mag optrekken. Zonder woerd in de buurt. Die is nogal aanwezig begrijp ik. Al met al is ze goed terecht gekomen. En dat is een geruststellend idee.

Voor ons is het enorm wennen. We missen Blondies gekwaak. Haar fratsen in het zwembad. Haar uitvallen naar de houtduif als die van haar bakje wilde komen eten. We hoeven niet meer op uur en tijd naar huis om haar binnen te doen. Of ‘s morgens meteen naar de wei om haar uit te laten. De ganzen missen haar ook. Ze liggen nu niet meer langs de ren te slapen. En lopen verder de wei in. Af en toe denk ik dat ze me vragend aan kijken. Maar dat is meer mijn menselijke invulling.

Over een tijdje zullen we haar eens opzoeken. Voor nu moet ik me erbij neer gaan leggen dat haar thuis elders is. Ook de laatste van de 3P’s hoort niet meer bij ons. En zo gaat de Piep langzaam uit de Piepshow…