We gaan de tijd van bezinning tegemoet. De tijd waarin we ons terugtrekken in onze warme coconnetjes. De aanloop naar feestdagen waarin vrede op aarde en joy to the world wordt gepredikt. De winkels lagen al weer vroeg vol met spullen om ons huis mee te versieren voor Kerst. Maar wat zegt deze tijd eigenlijk nog wanneer het brandt in de rest van de wereld? Een brand die langzaam maar zeker onze huizen binnen dringt. Via de tv, via social media of anderszins. Tot hij een keertje echt voor de deur staat. Naar mijn gevoel is dit nog nooit zo reëel geweest als nu. De rede lijkt ver te zoeken. De honger naar geld en macht van een paar mensen bepalen het lot van de overigen. Waarbij alles is geoorloofd lijkt het wel. Soms heb ik de idee dat we razendsnel aan het terugkeren zijn naar de middeleeuwen. In ieder geval wat denkbeelden betreft. Al die mensen die ons zijn voorgegaan om ons leven gelijkwaardiger, beter of eerlijker te maken moeten zich omdraaien in hun graf. Is al hun moeite en opofferingsgezindheid dan voor niets geweest?

Ik kijk al een tijdje geen nieuws meer. De krant lees ik nog mondjesmaat. En laten we het vooral niet hebben over social media. Ik gruw van de manier waarop sommige mensen ongefilterd hun opmerkingen plaatsen bij berichten. Vaak duidelijk niet eens fatsoenlijk gelezen lijken te hebben waar iets over gaat. Maar goed. Op de een of andere manier krijg je toch mee wat er speelt in de wereld. En wanneer ik dan iets meer wil weten verdiep ik me daar dan in. Het is een soort afschermen. Beschermen van mezelf misschien. Omdat ik niets kan veranderen aan de gebeurtenissen op het wereldtoneel. Ik help er niemand mee om wakker te liggen van alle ellende in de wereld. In plaats daarvan richt ik me op die dingen waar ik wel iets mee kan. Iets waar ik wel iets in kan betekenen. Waar ik kan uitdragen dat je samen met je (directe) omgeving wel iets kunt betekenen voor die omgeving. Voor de mensen om je heen. Niet in politieke zin. Ik ben geen politiek dier. Daar zijn anderen veel beter in. Nee, laat mij maar zorgen. Omkijken naar elkaar. Mensen samenbrengen. Iets proberen te doen aan dát speerpunt van de politieke agenda. Iets doen aan eenzaamheid bij mensen in je omgeving, signaleren van problemen die er spelen, proberen hier iets in te betekenen, sociale cohesie proberen te bewerkstelligen, een praatpaal zijn soms. Want dat gaat belangrijk worden in onze toekomst. Dat is al belangrijk. En dat is iets waar ik wél een bijdrage aan kan leveren. Want uiteindelijk moeten we ook dit samen doen. Omdat je samen zoveel meer bereikt dan alleen. 

Beste mensen, lieve volgers,

Dit is het laatste blog van de Piepshow.

10 jaar geleden ben ik mijn verhaaltjes, over de belevenissen met Piep onze huisgans, met jullie gaan delen. In de loop der tijd kwam van alles ter sprake over onze poezen, de rest van de beestenboel, de moestuin, mijn inmaakperikelen, steenuiltjes, de bijen en zo nog van alles meer. Al deze verhalen gaven mijn leven zin in een tijd die persoonlijk heel moeilijk voor me was door het ziek worden van manlief. Door me te concentreren op de kleine dingen in de wereld om me heen was ik me ervan bewust dat er meer is dan alleen kommer en kwel. Onze beestjes en alles eromheen hielpen me door soms bijzonder moeilijke momenten. 

De ziekte van manlief heeft een status quo bereikt en we hebben ons leven hieraan aangepast. Er is weer ruimte voor mij persoonlijk om mijn leven anders in te gaan vullen. Deels ben ik daar al een hele tijd mee bezig. Er gebeurt veel in mijn leven maar dit zijn geen dingen die ik in verhaaltjes wil beschrijven. Daarbij komen de laatste tijd de woorden en verhalen niet meer vanzelf. De Piepshow is een jas geworden die niet meer past.

Het is tijd om een nieuwe richting in te slaan. Een richting waarin voor De Piepshow geen plaats meer is. Te zijner tijd zal ik mijn WordPress site dan ook uit de lucht halen. Mijn site op Facebook en Instagram zal voorlopig blijven bestaan. 

Ik wil jullie, mijn lieve volgers, van harte danken voor het lezen van mijn verhaaltjes en jullie betrokkenheid daarbij. Jullie reacties, vaak persoonlijk, hebben mijn hart verwarmd. Dank jullie wel daarvoor. En wie weet is dit niet het einde maar is dit ‘gewoon’ het openen van een andere deur…

Dankjewel namens al de hoofdrolspelers van De Piepshow

Dankjewel namens manlief maar bovenal

Dankjewel namens mijzelf…

Een allerlaatste lieve groet van

Ingrid