Sinds oud en nieuw kan Broene, één van onze twee loopeendjes, niet meer lopen. Ze ligt stil op haar plek met haar poten gestrekt naar achteren. Wanneer we haar oppakken en afvoelen kunnen we niets vinden. Geen duidelijke oorzaak. Er zit geen ei in de weg. Haar drinkwater was steeds schoon. Daarbij is het te koud voor botulisme maar ze reageert ook gewoon goed. Kijkt ons aan. Probeert weg te kruipen wanneer we haar op willen pakken. Maar steunt af met haar vleugels. Heel vreemd. We bellen weer eens met de dierenarts maar kunnen pas 2 januari terecht.

2 Januari

Ook de dierenarts kan niets vinden. Wel is Broene erg mager en gezien haar leeftijd (bijna 6) oppert ze dat Broene misschien gewoon ‘op’ is. Ze ziet aan onze reacties dat we ons daar niet in kunnen vinden. Dan besluit ze om Broene een wormpil te geven (omdat ik aangaf dat Piep dit eerder ook al eens leek te hebben gehad en deze toen wormen had). Verder krijgen we een antibioticakuur mee van 5 dagen en vitaminepillen. Dit alles moeten we via dwangvoeren bij haar naar binnen werken. Zo moeten we haar ook eten gaan voeren voorlopig.

8 Januari

Inmiddels zijn we bijna een week verder en hebben we gisteren de laatste antibiotica toegediend. Het dwangvoeren werkt. Broene is bijgekomen en kijkt ons pienter aan. Ze vindt het niet leuk allemaal want natuurlijk wil ze van ons wegrennen wanneer we haar willen voeren. Alleen kan ze dat niet. Ze verplaatst zich nog steeds steunend op haar vleugels. Terwijl haar pootjes wel werken. Ze steunt duidelijk op manliefs handen tijdens het voeren. Het blijft een vreemd verhaal. Internet is dagenlang afgezocht maar nergens kunnen we een vergelijkbaar verhaal of gelijkende klachten vinden. We denken dat ze geschrokken is en zo gekwetst is. Ze maakt ook geen geluid meer. Van het geknal tijdens de aanloop naar oud en nieuw? Het waren af en toe harde knallen. De ruiten trilden in de sponningen. Tja. Wie zal het zeggen…

Intussen loopt manlief met zijn ziel onder zijn arm. En vergaat het me zelf niet veel minder. Want we hebben afgesproken dat mocht de antibiotica niet baten we Broene laten inslapen. Een andere oplossing zien we niet.

Daardoor gaan onze zorgen steeds meer uit naar Blondie, het andere loopeendje. We laten haar overdag al veel bij de ganzen lopen. Op lange termijn is dit echter geen oplossing. Blondie moet bij soortgenootjes kunnen lopen. En ook daar hebben manlief en ik het over gehad. Manlief wil geen dieren meer toevoegen aan onze levende have. Daarom zou hij Blondie het liefst ergens onderbrengen waar ook loopeendjes rondlopen. Maar waar? Mijn keuze zou zijn om twee kippen bij Blondie in de ren te zetten zodat ze niet alleen is, de tijd dat ze er nog is. Ik begrijp manlief wel maar vind het moeilijk om afscheid te nemen van Blondie.

Dat dwangvoederen was in eerste instantie wel een dingetje. Dat moet zo voorzichtig gebeuren. Het ging iets gemakkelijker toen we de spuit verlengden met een slangetje. Zo kon ik verder de keel in gaan om te voorkomen dat per ongeluk iets in haar luchtkanaal zou komen. Maar leuk vonden we het alle drie niet.

9 Januari

Bij thuiskomst trof ik een mooi tafereeltje aan. Het was koud maar de zon scheen. Manlief had de ganzen in de tuin gelaten zodat Blondie bij hen kon lopen. En zelf had hij Broene in zijn jas gezet en samen zaten ze zo in het zonnetje. Broene zat rustig tegen manlief aan, af en toe pikkend aan zijn handen. Het was een idyllisch tafereel maar ik wist wel beter.

10 Januari

Vannacht heeft het weer flink gevroren. Wanneer ik naar de wei loop hoor ik de ganzen zachtjes gakken. Zelfs zij vonden het koud en hebben uit zichzelf het nachthok opgezocht. Wanneer ze me horen naderen komen ze langzaam tevoorschijn. Om bij de loopeendjes te komen moeten zij uit het hok. Voorzichtig til ik het bubbel plastic op dat tegen de kou over het hok van de eendjes ligt. En zie dat de tijd is aangebroken om afscheid te nemen van Broene. Sneller dan verwacht. Ze ligt langs de verwarming maar waar ze normaalgesproken kwiek omhoog kijkt, wiegt ze nu de hele tijd haar kopje heen en weer. Haar oogjes staan op afwezig. Het ziet er enorm zielig uit. Ik verzorg eerst de rest van de beestenboel om haar niet te veel te verstoren. Laat Blondie bij de ganzen. Ze zit al een tijdje luid te kwaken om uit gelaten te worden. En dan is het wachten op manlief om hem het slechte nieuws te brengen.

Manlief heeft een diep gat gegraven. Hij had met een vooruitziende blik de grond afgedekt met karton zodat deze niet zou bevriezen. Hij legt Broene in het gat en samen gooien we het dicht. Verdrietig lopen we naar de tuin en staan een tijdje naar Blondie te kijken.

Hoe nu verder met haar? Was er maar ergens een mooi plekje waar ze terecht zou kunnen…