En ineens gaat alles weer heel snel om ons heen.

Het ene moment kun je nog lekker lang buiten zitten en dan ineens, voor mijn gevoel dan, valt de schemering al om half negen in. En moet ik het tijdmechanisme van het kippenhok weer opnieuw instellen. En een week later nog weer eens. Het wordt snel donker maar ook weer koud ’s avonds en ’s nachts.

Persoonlijk vind ik dat laatste niet zo erg. Lekker onder de wol kruipen en ’s avonds weer bij de kachel zitten. Heerlijk. Het cocoonen lonkt weer. Maar of ik al toe ben aan het afscheid van de zomer? Ik weet het niet. Op de een of andere manier heb ik niet echt het zomergevoel gehad. Het lijkt of het maar een paar dagen echt zomers was, en toen was het ook echt afzien. Maar daarbuiten lijkt het allemaal langs me heen te zijn gegaan. Waar we normaalgesproken echte bbq-fans zijn, hebben we dit jaar maar drie keer de bbq aangestoken. Het zwembad is gebruikt maar meer door de eendjes dan door ons. Echte lange heerlijke zomeravonden heb ik gemist. Ik, die het heerlijk vind om na te genieten van de dag,  in het donker met een kaarsje aan en een muziekje op de achtergrond of luisterend naar de geluiden van de natuur om ons heen. Even niks moeten, even heerlijke rust. Maar nee. Die avonden waren er te weinig.

We hebben ook wel hectische maanden achter de rug. Misschien dat mijn gevoel daaruit voortkomt? Wetende dat de hectiek voorlopig nog wel in ons leven blijft? Met alle onrust en onzekerheid die daarbij komt kijken? Daarom is het goed om de kleine dingetjes die op je pad komen te blijven zien. Om de kleine dingetjes te blijven waarderen. En af en toe zelf je momenten te pakken. Zoals afgelopen zondag. Een dag met een gouden randje. Niet omdat er iets bijzonders is gebeurd maar omdat we hem bijzonder hebben gemaakt. Dat heet quality time. Een pas op de plaats met aandacht voor elkaar. En voor alles om ons heen.