We hebben een vakantie gepland en zoals altijd moeten er dan nog duizend-en-één dingen gedaan en geregeld worden voordat we daadwerkelijk op weg kunnen.
De vrijdag voor ons vertrek hebben we nog een Gebrook aan Taofel, onze maandelijkse bijeenkomst voor de oudere medemens van Gebroek. Zoals altijd een gezellige boel. Mijn laatste blog over de meesjes komt ter sprake. Eén van de bezoekende stellen geeft aan ook een mezenkoppeltje te hebben dat tot gisteren druk bezig was met de verzorging van hun jongen. Helaas zagen ze ze nu niet meer op en neer vliegen.
Wie ooit meesjes in de buurt heeft gehad weet dat het wel opvalt wanneer de eitjes uitgekomen zijn. Vanaf dat moment is het een drukte van belang voor de ouders. Het is één op-en aanvliegen voor ze. Alles om hun jongen maar genoeg voer te kunnen geven. En dat het om heel veel jongen gaat dat hebben we kunnen zien (zie het vorige blog). Maar wat te doen nu met dit nestje? Uiteindelijk wordt besloten om het kastje te openen, ‘s avonds na Gebrook aan Taofel. J brengt ons het kastje en haalt bij een bevriende vogelliefhebber het benodigde voer. Een mengsel van verschillende soorten maden uit de diepvries. Maar voor nu voldoet dit wel. Alles staat klaar op tafel wanneer we samen met J het kastje openen. Pincet om te voeren, kwastje om water te geven, water, ontdooid voer, bakje met hooi en, niet geheel onbelangrijk, de vogelkooi en de warmtelamp. Het kastje gaat goed open en voorzichtig trekken we het nestje eruit. 7 al wat grotere koolmeesjes sperren hun bekjes wagenwijd open. Ze hebben honger. Dat is duidelijk. Om beurten krijgen ze water en eten. Het lukt niet meteen bij alle meesjes. Een drietal heeft wat meer aanmoediging nodig om te eten. Maar wanneer ze het in de gaten hebben blijven ze hun bekjes open sperren. We spreken af dat wij ze vanavond voeren tot bedtijd, dan morgenvroeg nog een paar keer en dat J ze daarna ophaalt en naar het NHC brengt. Dat gaat ons helaas niet meer lukken. Want morgen is opruimdag en overmorgen gaan we sinds lange tijd weer eens weg! Zo’n zin in!
Achter in de wei moeten de drinkbakken en zwembadjes worden schoongemaakt en voorzien van schoon water, de voercontainers moeten worden aangevuld, de kas moet nog even worden nagelopen. Tig kleine karweitjes dus om het onze oppas zo gemakkelijk mogelijk te maken. Tijdens dit werk horen we iets aan de andere kant van het hekwerk. En ja hoor. Er loopt weer een ree op het kerkhof. Soms lopen ze ’s nachts het kerkhof op en weten dan niet meer hoe ze eruit moeten komen. Ze schrikken van de bezoekers die overdag naar de graven komen. En beginnen aan de achterkant een uitgang te zoeken. Dat horen wij dan. Zoals nu. We lopen er maar weer naar toe en maken het gat open in het raster dat we daar voor zulke gelegenheden hebben gemaakt. Dit gat komt uit op het naastgelegen landbouwperceel en vandaar uit vinden de reeën hun weg wel weer naar het bos. Normaalgesproken maken we het gat weer dicht wanneer het ree erdoor is gegaan maar vanwege onze vakantie laten we het maar open. Mocht zich weer een ree vastlopen op het kerkhof dan kan het zijn weg naar buiten in ieder geval vinden. Hopelijk.
We gaan weer naar huis om verder te gaan met opruimen, klaarzetten enz. enz. Gelukkig heb ik de koffers al een week geleden ingepakt. Wetende dat er altijd onvoorziene zaken op ons pad komen.
De Piep-show 