Ik hoor haar af en toe kwaken. Onze Blondie. Maar dat kan niet want ze is er niet meer. Niet bij ons bedoel ik dan. 

Maar laat ik bij het begin beginnen…

Sinds de dood van Broene, de eerste dag van dit jaar, was ons meisje alleen. We probeerden haar zoveel mogelijk bij de ganzen te laten lopen. De eerste maanden was dat niet zo’n probleem. We lieten de ganzen de tuin in en zo foerageerden ze in elkaars buurt. Ze deden hun dutjes samen. Blondie op een meter afstand want ja, in de groep zelf meeslapen, dat mocht niet. De ganzen lieten dat duidelijk merken. Onze Blondie is echter vasthoudend en liet zich niet afschepen. In de groep mocht dan misschien niet. Er heel dichtbij dat mocht uiteindelijk wel. Maar met het beter worden van het weer gingen wij de tuin zomerklaar maken. Het zwembad werd gepoetst, de paden werden schoongespoten. Want al die ganzenpoep, jullie willen niet weten wat voor een glijbaan dat af en toe opleverde met regenweer. Dit alles betekende dat de ganzen niet meer in de tuin mochten. Vanwege de roofvogels kon Blondie niet zonder toezicht in de wei lopen maar moest ze alleen in de ren of alleen in de tuin verblijven. Haar alleen met de ganzen in de wei laten was geen optie. Dat wist ze zelf ook wel gezien haar paniek bij overvliegende grote vogels. Maar niet alleen niet vanwege de roofvogels, ook vanwege de ganzerik. Blondie had behoeftes en ging zich voor hem liggen. De ganzerik is echter veel te groot en gewelddadig voor haar. Wat haar eens een flinke pik bij haar oog opleverde. Ze verbleef overdag dus grotendeels in de tuin. Dat ze gezelschap miste bleek wel uit het feit dat ze aan de poort naar de wei sliep of vaak het terras op liep om te kijken of wij in de woonkamer waren. Ze wist dat ze dan af en toe haar snoepjes kreeg. De meelwormen die ze zo lekker vindt. Met redelijk weer zijn wij zelf heel veel buiten. En Blondie vond dat geweldig. Ze kreeg aandacht, meelwormpjes, ze gaf duikshows in het zwembad. Maar met regenweer was ze dan weer alleen. Ik vond het zo zielig voor haar. Dat bracht me uiteindelijk ertoe om op FB lid te worden van de eendengroep. In de hoop zo een geschikt plekje voor haar te vinden. Een plekje met soortgenootjes maar dan wel een plekje bij mensen die net zo voor hun beestenboel zorgen als wij dat doen. Een 5-sterrenhuisje dus. Het leek een onmogelijke opgave.

Tot er op 8 mei een oproep verscheen waar mijn hart sneller van ging kloppen. Van paniek welteverstaan. Want dit was een heel goede optie voor Blondie en ons. Maar bij de gedachte alleen al dat ik haar moest gaan afgeven kreeg ik een knoop in mijn maag. Toch reageerde ik op de oproep. Omdat het niet om mijn gevoel moest gaan maar om wat het beste zou zijn voor Blondie. En dat is niet eenzaam en alleen tot haar dood in onze tuin bivakkeren wachtend tot wij eens een keertje naar buiten zouden komen. 

In mijn reactie op de oproep gaf ik aan waarom wij voor Blondie een beter thuis zochten dan bij ons en stuurde een link van de Piepshow mee zodat deze mevrouw ook kon lezen met wie ze precies te maken kreeg. Van beide kanten klopte het en na uitgebreid overleg met manlief besloten we dat dit Blondies nieuwe thuis zou worden. Het viel even tegen toen we hoorden hoe ver weg ze van ons zou gaan maar ach, zolang ze het maar goed krijgt maakt het ook eigenlijk niet uit. We spraken af dat Blondie de zaterdag na onze vakantie opgehaald zou worden. Pfffff…….

De dag na thuiskomst, vrijdags, bleven we de hele dag buiten in de tuin met Blondie. We gingen samen met haar de wei in waar we haar uitgebreid lieten toteren (in de modder wroeten). Ze kreeg wormpjes zoveel als ze wilde. We genoten van haar met pijn in ons hart. Toen we het berichtje kregen dat haar nieuwe vrouwtje ziek was en niet kon komen, vonden we dat niet zo heel erg. Blondies vertrek werd een weekje uitgesteld. Dat gaf ons de kans om nog een week van haar te genieten.

In de week die volgde kwam er nog een berichtje van Blondies nieuwe vrouwtje. Haar kippen hadden snot en eigenlijk wilde ze er volledig zeker van zijn dat noch eventuele ziektes noch stress Blondies lichamelijke weerstand zouden aantasten als nieuweling in de groep. Na overleg toch maar weer besloten om Blondies vertrek met nog een weekje uit te stellen.

Wordt vervolgd…