Vakantie: onderweg

En dan zijn we eindelijk op weg! Heerlijk! Een kleine twee weken zon en even niks moeten. We genieten van de omgeving, het lekkere eten en drinken en maken nieuwe vriendjes. Zoals altijd in onze vakanties trekken we dieren aan als magneten. Gezellig. We vergeten het slechte weer in Nederland, de slakken, vooral de slakken, en hebben het goed samen. Vooral ook in de wetenschap dat er dit keer iemand in huis bivakkeert. Het geeft zo’n rust dat we weten dat er iemand is voor de poezen en Blondie. Iemand waar ze bij op schoot kunnen kruipen, bij op bed kunnen gaan liggen, een lieve aanwezigheid in huis. Dat geeft enorme rust. Geen schuldgevoel dit keer bij vertrek. Ook wel eens fijn.

Een aantal dagen later belt de buurvrouw. Waarschijnlijk vergeten dat we er niet zijn. Aangezien ik niet meteen kan oppakken, iets met geklungel in de auto met de telefoon en de navigatie, luister ik daarna zo snel mogelijk de voicemail af. In de hoop dat er niks ernstigs is. Het blijkt te gaan om een duif die al een aantal dagen in de tuin bij haar zit. Ze weet niet goed wat ze ermee moet. Wel voegt ze nog toe dat de duif een ring om heeft. Dat is een belangrijk gegeven voor me. Een teken dat het om een reisduif gaat. Waarschijnlijk te vermoeid om verder te vliegen. Ik maak haar een berichtje dat ze water en voer neer kan zetten en het beestje de tijd moet geven om op adem te komen. Daarna app ik onze thuisoppas D om te vragen of zij wat ganzenvoer naar de buurvrouw wil brengen. Mocht de duif blijven zitten dan kan ze eventueel de duif vangen met het net en het ringnummer controleren via internet. Zo kom je meestal aan het telefoonnummer van de eigenaar. Ik krijg een berichtje terug dat ze voer heeft gebracht en dat ze tegen de avond nog eens gaat kijken. Lief. Verder geen bericht meer over de duif dus ik neem aan dat alles goed is gekomen.

Twee dagen later krijg ik een bericht van D. Er zit een marter bij het hokje op het terras. Het hokje waar we egelvoer en kattenvoer voor de zwervers neerzetten. Hij eet aan het voer. Of ze alles weg moet pakken? We kunnen onze ogen niet geloven wanneer we de foto’s zien. Een marter eet het kattenvoer? Dat hebben we nog nooit meegemaakt! Onze eerste reactie is inderdaad “Pak maar alles weg!” We hebben het er samen even over en bedenken ons dan. We appen weer naar D. “Zet maar alles neer zoals gebruikelijk. Zo te zien is de marter gewond aan zijn poot. Blijkbaar heeft hij honger en is hij misschien op zoek naar gemakkelijke prooi. Aangezien we al eens veel kippen verloren zijn door de marter en we nu bang zijn voor Blondie, kunnen we het voer beter laten staan.” Daar is D het mee eens. Blondie is al eens te bang geweest om haar ren uit te komen. Waarschijnlijk heeft hij rond haar hok gesnuffeld, appt D. Ze appt nog terug dat ze op internet heeft gelezen dat de geur van citroenen en chloor marters afschrikt. Daarom heeft ze rond Blondies hok halve citroenen gelegd en sponsjes met chloorwater. Goed denkwerk! 

De dag erna krijgen we weer een berichtje. “Alles goed hier, iedereen weer in zijn sas.” Met wat foto’s van Maudje en Greumelke die lekker lui liggen te liggen bij D op schoot. 

Gelukkig. 

Dan zijn wij ook weer in onze sas.