Nationale tuinvogeltelling

Dit weekend is de nationale tuinvogeltelling.

Net als vorig jaar installeren we ons op diverse plekken. Een half uur in de tuin, een half uur achter in de wei en een half uurtje voor in de wei.

In onze tuin zijn de koolmezen en de pimpelmezen oververtegenwoordigd. Net als de mussen. En de tortels. En dan zien we nog een vijftal vinken. En een merel, een grote bonte specht, een ekster, een roodborstje. O ja, en drie loopeenden en 7 ganzen… ha, ha, ha.

Achter in de wei zien we kraaien, gaaien, houtduiven, meeuwen, buizerds en de groene specht. Ook hier weer de vinken, de eksters en de tortelduiven. Dat komt door de grote bomen achter onze wei. ’s Avonds, tegen de schemering, verzamelen zich hier de kraaien hoog in de bomen. Ze wonen daar. ’s Morgens met voeren wachten ze af tot ik op veilige afstand ben en dan komen ook zij hun graantje meepikken. Of eigenlijk zijn zij verzot op het pikken van stukjes brood. Ook vinden we overal walnoten. Vlak naast ons huis, meestal op de oprit. Die laten de kraaien vallen van grote hoogte om ze kapot te laten vallen zodat zij ze daarna op hun gemak op kunnen peuzelen. De tortel-en houtduiven komen letterlijk en figuurlijk een graantje meepikken. Niet erg. Ook zij moeten eten en nu met deze sneeuw kunnen ze zelf moeilijker wat vinden. Wij voeren alles bij wat honger heeft. De mezenbollen en vetpotjes zijn niet aan te slepen. Dit voer staat er ook het hele jaar door. Alleen wordt er dan niet zoveel van gegeten als nu natuurlijk. We hebben een heel vogelvriendelijke tuin en dat zorgt er dan ook voor dat we aan vogels geen gebrek hebben. Gezellig. Al dat gekeuvel om ons heen.

Voor in de wei zie ik als ik om me heen kijk veel kraaien, kauwen, buizerds en wilde ganzen. De wilde ganzen zijn in ons dorp overal goed vertegenwoordigd zag ik gisteren. Ook hier een specht en gaaien.

Alle vogels hebben zo hun eigen herkenbare dingetje. De spechten vliegen op een heel aparte manier. De gaaien zijn zo brutaal als wat. En zo mooi gekleurd. Prachtige kleur blauw hebben ze. De roodborstjes hupsen zo’n beetje te onbezorgd rond. Laag bij de grond, op de grond. Op plaatsen waar ze makkelijk gevangen zouden kunnen worden door de katten. En toch zie ik nooit dat er een slachtoffer valt. Bij de roodborstjes dan.

Mijn favoriet is het winterkoninkje. Heel klein en vrolijk hupst het laag tussen de bladeren in de heg op zoek naar voedsel. Een hele tijd terug was er eentje binnengebracht bij het Natuurhulpcentrum, erg verzwakt waardoor het ieder half uur gevoerd moest worden met de pincet. Het leerde zo snel! Bij iedere voedingsbeurt stond het al klaar en wiegde het snel heen en weer, van links naar rechts, alsof het een vreugdedansje maakte. Je werd er meteen heel blij van. Sindsdien kunnen winterkoninkjes niet meer stuk bij mij.

Willen jullie ook meedoen? Inzenden kan morgen tot 12.00 uur. Kijk voor meer informatie op www.vogelbescherming.nl.