Gevonden!

De dag nadat we met Meisje naar de dierenarts zijn geweest heb ik de poort geopend zodat de ganzengroep de tuin in kan. Met het doel dat Gijs zijn meisje zou kunnen horen en dus weten dat ze nog aanwezig is. Dat is helaas niet gelukt. De groep heeft de hele dag in de tuin gewandeld en Gijs dus ook maar ze hadden niet in de gaten dat Meisje in de garage zat. En ze gaf zelf ook geen sjoe om kenbaar te maken dat ze daar zat, ondanks het feit dat we de deur open hadden gezet. Ze gaf helemaal geen kik.

Ongelukkigerwijs ben ik door de drukte van alledag, ‘s avonds vergeten om de poort weer te sluiten. Met als gevolg dat Meisje ‘s nachts waarschijnlijk de groep gehoord heeft en zich blijkbaar goed genoeg voelde om toen wel antwoord te geven. En dat had weer als gevolg dat Gijs meteen naar de garagepoort is gesneld om haar te gaan bijstaan. Tenminste dat stel ik me zo voor. Hij moet immens gelukkig geweest zijn dat hij Meisje opgespoord had.

Fijn, zou je zo zeggen. Ja, voor de beide ganzen wel. Klein minpuntje in deze. Ze vonden elkaar heel heel vroeg in de morgen en waren toen nog steeds gescheiden door de garagepoort. En dus moest er gecommuniceerd worden. Luid en duidelijk. Pijnlijk genoeg onder het slaapkamerraam van de buren en niet zo heel erg ver van dat van onszelf vandaan. Alsof Gijs naast ons bed stond te kwaken.

Het leed bleek geleden toen de poort werd open gezet. En nu staat Gijs als een trouwe wachter naast het hok van Meisje. Sissend op ons wanneer we het water en voer verversen. En met Meisje zelf gaat het trouwens ook een stuk beter. Gelukkig. Ze kan weer zelf staan. Niet heel erg lang maar ze kan zelf staan. Had ik niet durven hopen. Maar ze mag in deze toestand nog steeds niet worden vrijgelaten. Als we dat nu zouden doen zou ze meteen in de groep worden opgenomen met alle gevolgen van dien. En zouden we weer snel terug bij af zijn.

Dat betekent dat we het Gijs gunnen om gedurende de dag naast Meisje te staan in de garage. Ook al betekent dat dat we de hele dag de garagepoort open moeten laten ondanks de aankomende kou. Maar ‘s nachts zal hij met de groep terug naar de wei moeten. Met zijn gekwaak de hele buurt wakker houden om hem bij Meisje te laten zijn is geen optie.

Overigens hebben we ons bij de buren verontschuldigd maar ze waren gelukkig heel begripvol.

En nu maar hopen dat Meisje snel hersteld zodat ze weer samen met Gijs nog lang en gelukkig mag leven.

Achter in de wei! Dat dan weer wel…