De laatste tijd is de aandacht erg op Piep gefocust geweest. Maar natuurlijk gebeuren er behalve de zaken rondom Piep, nog genoeg andere dingen. Ik zal proberen om de laatste gebeurtenissen heel kort weer te geven zodat jullie weer op de hoogte zijn.

De broedende ganzen?

Mop broedt nog steeds. De broedtijd is officieel allang voorbij en Mop heeft haar dagen al lang en breed erop zitten maar ze broedt nog steeds. Ze komt alleen van haar nest om te eten en laatst is ze ook een keertje met Gijs mee de tuin in gelopen maar daarna haast ze zich terug naar haar nest. Gijs heeft intussen de hoop opgegeven en verblijft steeds vaker in Pieps buurt. Ook in de tuin. Zover heeft Piep hem al. Maar omdat hij ook vanuit de tuin blijft roepen op Mop, denk ik toch dat Piep het uiteindelijk moet afleggen tegen Mop. Ze zal altijd de eeuwige tweede blijven. Ik hoop dat Mop een dezer dagen, met de hitte die we nu hebben, uit haar zelf van het nest afkomt. Zo niet, dan ben ik bang dat ik toch de eieren moet gaan wegpakken. Ik wil niet dat ze aan het broeden onderdoor gaat. De ganzen van de grote groep zijn allang gestopt met broeden. Op de een of andere manier heeft de onrust in de groep ervoor gezorgd dat er niet constant gebroed werd en uiteindelijk werd er helemaal niet meer gebroed. De eieren moet ik wel nog weghalen. Ik heb ze tot nu toe laten liggen zodat de marter deze eieren kon stelen. Ze liggen nu tenslotte onbewaakt. Dat is beter dan dat Mop zich moet verdedigen tegenover hem als hij haar eieren wil komen pikken.

En weten we al wat meer over het lot van de steenuiltjes?

Ook dat. Twee weken geleden hebben we het hutje in de wei voor geïnspecteerd. En in het hutje lag een dode steenuil. Ik heb het nummer van de poot afgepakt en dit doorgegeven aan Geco en Fred. En na terugkoppeling bleek het te gaan om het broedende vrouwtje. Voilà de reden voor het verlaten nest. Ook waren er in het hutje martersporen te vinden. Veel poep, gescheurde stukjes papier. Het leek erop dat hij in een la van een kast woonde. Het kan dus zijn dat de marter de steenuil heeft gedood. De steenuil kon goed in het hutje komen. Er staat een raam open en via het dak zijn er ook ruimtes waar ze door zou kunnen. Maar of ze heeft de weg naar buiten niet meer gevonden of de marter heeft haar gegrepen. In beide gevallen is het resultaat jammer genoeg hetzelfde. Een dode moedersteenuil en als gevolg daarvan niet uitgebroede eieren en dode kuikentjes. Aangezien vader steenuil niet broedt, is deze met de noorderzon vertrokken. Het ergste van dit verhaal is eigenlijk dat dit steenuiltje al een paar jaar naar deze kast kwam. En of de kast volgend jaar weer in gebruik genomen wordt, is dus nog maar afwachten.

Wat hebben we nog?

O ja, de uitvliegers. Meesjes enzo. Op een bepaald moment botsten er wel erg veel vogeltjes tegen de kamerramen. Dus vond ik het beter om maar geen voerpotjes meer op te hangen. Tenslotte moeten de vogeltjes ook zelf leren vangen en moeten ze geleerd krijgen om het juiste voedsel te eten. Rond het potje is nu dus geen vogeldrukte meer. Aan de andere kant, als we maar even buiten kunnen zitten, horen we de vogels fluiten dat het een lieve lust is. De kersenboom trekt veel bezoekers, de mussen kwetteren volop in de beukenhaag en de eksters komen af en toe eens van het gazon pikken.

En dan de tuin zelf nog. Hij ligt er prachtig bij. Iedere keer als ik naar buiten kijk, geniet ik. De rozen bloeien volop. Alleen o zo jammer dat het zo ontzettend veel geregend heeft. Er zijn veel rozen verregend. Helemaal bruin, ook in de knop al. Echt jammer. Maar uitknippen doet wonderen en daarom kan ik toch genieten van hun bloemenpracht. De hortensia’s staan in bloei, de ridderspoor heeft zijn eerste bloei bijna achter de rug. Net als de lupines. Tijdens de regenachtige dagen hebben de lupines en de ridderspoor erg te lijden gehad van de slakken. Een ware plaag dit jaar. Iedere dag ben ik alles nagelopen, s’ morgens en s’ avonds. En iedere keer viste ik twee handen vol slakken van de planten af. Ik breng ze weg, naar achteren de wei in. Kunnen ze opnieuw beginnen aan hun weg naar de bloemen. Maar wat een ongelooflijke reukzin hebben ze. Ze komen gericht af op de kattenbrokjes die ik voor Snor heb staan. Op een avond, als ik onze kookclub uitzwaai ( ik moet dus eigenlijk zeggen: op een nacht), zitten er maar liefst 8 slakken in het bakje met brokken! Alles onder het slijm, dat kan echt niet lekker zijn. En later lees ik ook nog via FB, dat dit slijm erg slecht is voor honden en katten. Het kan ervoor zorgen dat ze een longworminfectie krijgen. Bah! Ik moet er niet aan denken!

En dan hebben we Snor natuurlijk nog.

Snor ziet er goed uit. Zijn vacht is weer prima in orde. Hij heeft wel veel last van de teken. Daarom krijgt hij nu wat vaker een pipetje in zijn nek dan Saar en Maudje. Hij is tenslotte ook een heel stuk groter. Hij komt nog elke dag eten en elke avond voor zijn dotje room en zijn knuffeltjes. Daar staat hij wel op. En hij vind ook dat manlief minder goed knuffelt dan ik. Hij laat duidelijk merken waar zijn voorkeuren liggen. Gekke beesten…

Met Saar en Maud is alles in orde. Ze zijn alleen een beetje beledigd dat ze ‘s nachts niet meer in de woonkamer mogen. We hebben nieuwe stoelen en we sluiten nu ’s nachts de deur omdat we niet willen dat ze de stoelen als krabpaal gaan gebruiken. Maar intussen hebben ze zich aangepast en hebben ze ieder weer een nieuw vast plekje gevonden om lekker op te luieren. Het enige wat gebeurd is, is dat het regelmatig geonweerd heeft de laatste tijd. En dat is iets wat met name Maudje helemaal niks vind. Ze verstopt zich dan meestal onder de bank en komt er dan pas onderuit, als alles weer rustig is. Een tijdje geleden had ze zich verstopt onder het bed. En ze bleef er maar liggen ondanks dat het onweer over was en we haar riepen. Dus ik zei tegen manlief: ‘Zullen we haar eens voor de gek houden en doen wat zij altijd bij ons doet als wij in bed liggen?’ Dus pakten we ieder een speelgoedrat en kropen we al miauwend de trap op, onderwijl in een deuk liggend om onszelf natuurlijk. Voor het bed dropten we onze ratten maar warempel! Het werkte! Maudje kwam onder het bed uit, nam de ratten in ontvangst en bleef ons maar kopjes geven en daarna liep ze meteen mee naar beneden. Ha ha ha, de kattenfluisteraars.

Dat was het wel voor nu denk ik.

Er zijn nog nieuwe ontwikkelingen met betrekking tot Piep maar die bewaar ik voor een volgende keer.

Fijne dag weer!