Op de een of andere manier zijn alle beesten die wij hebben, een beetje vreemd.

Geen idee hoe dit kan. Zal wel aan ons liggen dan.

Behalve Piep hebben we nog twee poezen genaamd Saartje en Maudje. In mei zijn ze alweer drie jaar geworden. Wat vliegt de tijd. Voor mijn gevoel zijn het nog steeds kittens.

Wat is er nu vreemd aan twee katten zullen jullie denken.

Nou, onder andere dat ze alles eten. En met alles bedoel ik ook alles. Ga ik naar achteren om de kippen en de ganzen te voeren in de wei, lopen ze mee. Zodra ik het kippenvoer in de bakjes heb gedaan beginnen ze aan hun (tweede) ontbijt: granen. Hun eerste hebben ze dan al gehad. Speciaal kattenvoer want ze eten op dat gebied dus niet alles. Als ik de kippen dan nog wat oud brood strooi, beginnen ze daar ook nog eens aan. Wanneer ik tussen de middag mijn boterhammen smeer en hier eens even lekker rustig mee aan tafel ga zitten, is met name Maudje er als de kippen bij om gezellig mee aan te schuiven. Ze bekijkt iedere hap die ik neem van mijn bord naar mijn mond en terug. Ik zie haar zelfs slikken als ik op mijn boterham kauw. Een druppel water valt van haar mond op tafel. Ze blijft rustig zitten want ze weet dat ze uiteindelijk altijd wat van de boterham krijgt. Ze zit wel duidelijk in beeld zodat ik haar ook echt niet vergeet. En het maakt niet uit wat ik eet. Een boterham met kaas vindt ze heerlijk maar een boterham met hagel net zo goed. Ook is ze verzot op nootjes. Met een voorkeur voor walnoten en pindanootjes. Moeten we vooral niet vergeten op te bergen voor we gaan slapen, anders vinden we ’s ochtends een noten-slachtveld. Sowieso probeert ze ze te pikken, ook als we er gewoon bij zitten. Ze denkt dat we haar niet zullen zien als ze maar heel voorzichtig doet.

’s Avonds krijgen de poezen eerst te eten, daarna een dotje slagroom. Gebruiken we als middel om ze naar binnen te krijgen voordat het donker wordt. Tegen de tijd dat wij zelf gaan eten, zijn hun bakjes leeg en vinden ze dat van ons ook erg goed ruiken. Tegenwoordig braad ik extra vlees mee zodat ze dit krijgen als wij aan ’t eten zijn. Zelfs groenten vinden ze erg lekker. Is toch niks voor katten, wel? Onze vorige katten waren echte vleeseters.

Ze vinden het heerlijk om bij ons op bed te slapen. Saartje wacht tot ik goed geïnstalleerd ben voor de nacht en dan begint ze zachtjes aan de dekens te trekken. Als ik deze dan een beetje optil tot ze eronder kan, kruipt ze lekker tegen me aan. Wees gerust, er zit nog een laken tussen ons in. En ja, ik weet dat er mensen zijn die dit vies vinden. Dat is dan jammer. De hele nacht ligt ze lekker te slapen en te knorren helemaal verstopt onder de dekens. Kop en al. Tegen de morgen werkt ze zich naar boven en als manlief dan wakker wordt, ziet hij twee hoofden naast zich liggen. Dat van mij en dat van Saar. Maudje wacht meestal tot de morgen tot ik een beetje wakker aan ’t worden ben. Dan lig ik op mijn rug. Ze gaat dan als een sfinx boven op me liggen en wil dan eens uitgebreid gekroeld worden onder haar kin. Ze draait precies haar hoofd naar waar ze geaaid wil worden. Mocht ik nog niet wakker genoeg zijn dan kriebelt ze me met haar snorharen net zolang tot ik begin te aaien. Het is een automatisme geworden.

Maudje is ook gek op papiertjes. Ik heb de gewoonte om mijn memootjes op te frummelen als ze hun werk gedaan hebben. Zodra Maudje dit hoort staat ze in de aanslag. Wanneer ik het papiertje naast me neer leg, springt ze ineens bovenop het buro en gaat er dan als een haas vandoor met haar prooi in haar bek. Vervolgens blijft ze hier tegen aan tikken en het in de lucht gooien tot het van ellende uit elkaar valt. Laatst heb ik de fout gemaakt om haar een A4-tje op te frummelen en kado te doen. Ze heeft hier een hele tijd mee gespeeld tot ze het moe werd. Het papier lag daar als vergeten. Tegen de tijd dat we naar bed gaan staan beide poezen al aan de deur te wachten. Maudje loopt voordat we in slaap vallen eerst nog een paar keer op en neer om ons verschillende speelgoedratten te brengen. Onze kadootjes zeg maar. Dat deed ze die nacht met het papiertje. Dat was niet zo erg. Maar in de loop van de nacht ging ze hier mee spelen. En het ritselen en geschuif van het papiertje over de laminaat zorgde ervoor dat we niet echt rustig sliepen.

Wat hebben we nog?

Sinds een paar maanden loopt er ook een aanloper rond die we nu de naam Snorremans hebben gegeven. Geen idee of hij uitgezet of weggelopen is. Hij is erg bang in ieder geval. We zorgen er voor dat ’s avonds een bakje brokken en een bakje melk klaarstaat omdat hij meestal tegen de schemering komt eten. Maar het gaat iedere dag een beetje beter. Zo af en toe komt hij ook al overdag. We praten tegen hem als we achter de raam naar hem staan te kijken hoe hij eet. Hier schrikt hij niet meer van. Hij kijkt eens op en eet dan rustig verder. Het is een mooie kat. Groot in verhouding tot die van ons. Heel veel haar, lang haar. Helemaal zwart behalve zijn snor en zijn befje. Die zijn wit. En een beetje wit aan zijn pootjes. Daarom noemen we hem Snorremans. Onze poezen zijn uiteraard zeer geïnteresseerd in hem. Overdag als het luikje open staat, sprinten ze naar buiten als hij komt. In het begin joegen ze hem weg. Nu gaat Saartje aan hem snuffelen. Ik denk dat ze hem kent van voor in de wei. Zouden ze samen op muisjes jagen? Maudje is nog steeds van het najagen. Snorremans is totaal niet agressief naar onze dames toe. Hij schrikt, kijkt even aan wat hij moet doen. Weert wel af maar slaat niet terug met zijn poot. En als hij wegloopt laat hij even overal wat spoortjes achter. Die heb ik ook op ons kattenluik zien zitten. Wie weet komt hij op een goede dag naar binnen. Maar misschien toch beter van niet. Het gaat nu ook prima zo. Hij heeft zijn vrijheid, slaapt voor in de stal. Krijgt hier en wie weet waar nog meer, te eten en drinken. Maar het zou leuk zijn als hij niet meer zo bang zou zijn.

Behalve Snorremans zien we ’s avonds ook een muisje op en neer lopen naar het bakje brokjes. En ’s morgens komt met veel kabaal een ekster hier nog even gezellig van meepikken.

Dat is in ieder geval een zeer nuttig bakje brokjes.

Dit stukje is zo lang geworden dat ik het in tweeën publiceer. Volgende keer meer ‘Vreemde vogels’.