Rond 8.00 uur vanmorgen loop ik de wei in.

Het is prachtig fris weer met een pril zonnetje. Ik blaas wolkjes in de lucht. Het is koud maar lekker.

Zoals iedere dag begint Piep te gakken als ze me aan hoort komen lopen op mijn klompen. En aan dat geluid hoor ik dan weer dat ze meteen richting poort komt gewaggeld.

Ik glimlach in mezelf. Piep vindt het nog steeds het fijnste in de tuin en in onze nabijheid, ongeacht haar verblijf bij Mop en Gijs gedurende de avonden en nachten. En ik vind het fijn dat ze ons nog steeds niet vergeten is.

Zodra ik de poort open, staat ze op me te wachten en wringt ze zich achter me langs. Snel de tuin in voordat ik me misschien mocht bedenken.

Ik kijk haar lachend na. Haar enthousiasme werkt aanstekelijk.

Zoals gebruikelijk trekt ze meteen een sprintje naar de zwembadrand. Gewoonlijk laat ze zich dan heel sierlijk in het water plonzen en begint aan haar rondjes. Om zich vervolgens uitgebreid te gaan wassen bij de treden.

Maar vandaag gaat dat anders. Met een ruk komt ze tot stilstand aan de rand van het bad.

Wat is dat nu?

Haar kopje scheef houdend om met een helder kraaloogje goed te kunnen bekijken wat dat nu voor iets vreemds is. Er ligt ijs op het water. Een heel dun laagje, maar toch… Dit is iets vreemds. Ze vertrouwt het niet en durft niet het water in. Met een emmer sop ik in het water en verbreek zo het hele dunne laagje. Ik probeer haar te lokken en moedig haar aan om te komen drinken van het water. Zo kan ze zien dat er niks aan de hand is en dat ze eigenlijk gewoon het water in kan. Maar zo werkt dat natuurlijk niet. Piep doet alleen maar waar ze zelf vertrouwen in heeft en dat is ook heel goed eigenlijk.

Met haar kopje scheef en maar loerend naar het water begint ze rondjes te lopen om het bad. Alles heel duidelijk inspecterend. Ze begint nog net niet afkeurend te schudden met haar kop. In gedachten zie ik het haar wel doen. Bij de treden aangekomen, staat ze stil. Ook nu weer alles goed bekijkend. En dan, met een plons, springt ze in het water. Net bij die trede waar ze nog met haar pootjes de bodem kan raken, als ze deze zou uitstrekken. En zo nog veilig uit het bad kunnend mocht dit nodig zijn. Het dunne laagje ijs breekt en gulzig begint ze te drinken en daarna met zich uitgebreid te wassen.

Ik sta paf!

Wat een slimme meid!

Domme beesten?

Ik ken er geen!