Vosje in de problemen

Er gebeurt zoveel in de natuur om ons heen dat ik het niet bijhoud met schrijven. Of met het posten van de blogs liever gezegd. De verhaaltjes over Greumelke, de bijen en de specht zijn daarom even in de wacht gezet. De kleine vos krijgt voorrang vandaag.

Maandagmorgen even voor half acht. De deurbel gaat. Verbaasd laat ik het zeef vallen waarmee ik de kattenbakken aan het schoonmaken ben. Wie kan dat nu zijn, zo vroeg aan de deur? Ik open de deur en zie een meneer voor me staan met een hond aan de lijn. “U bent toch die mevrouw van de dieren?”, wordt me gevraagd. Verbaasd lach ik een beetje. Sta ik zo bekend? Maar goed. Ik knik even ter bevestiging. Meneer vervolgt zijn verhaal. “Wat verderop zit er een vos in de problemen. Hij hangt vast aan het prikkeldraad. Een groepje schooljongens heeft hem gevonden. Ze weten niet wat ze moeten doen. “ Meteen begin ik te denken. Handschoenen, hele stevige. Vosjes zijn bijtertjes en kunnen rabiës overdragen. Een bench, een doos, een deken. Nog iets? Tegelijkertijd antwoord ik meneer:” Zeg maar dat ik eraan kom. Even wat spullen pakken.”

Ik pak alles bij elkaar, gooi het in de auto en rijd naar de aangewezen plek. In de verte zie ik een groepje jongens staan, duidelijk niet wetend wat ze moeten doen. Gelukkig blijven ze wel op afstand. Ze blijken de dierenambulance wel al gebeld te hebben maar zijn niet serieus genomen. De door hen opgegeven weg bestond volgens de telefonist niet. Van die kant komt er op dit moment geen hulp helaas.

Ik bekijk de situatie. Het is nog een hele jonge vos. In eerste instantie zie ik het niet goed maar het puntje van de staart lijkt eraf te zijn. Verder hangt hij met een poot vast in de draad, ter hoogte van zijn lies. De draad snijdt in zijn velletje en heeft een wond veroorzaakt. Wat ik zo kan zien is deze nog oppervlakkig. Maar het beestje heeft zich met zijn haren zodanig vast gewikkeld dat hij zelf niet meer los kan komen. Hij kijkt me lief aan maar ik weet dat, zodra ik hem los wil gaan maken, hij zal gaan bijten. En ik weet ook dat hij hele scherpe tandjes heeft. Dit kan ik niet alleen. Daarbij heb ik nog een tang nodig. Inmiddels staan er meer mensen te kijken. En wordt er door een omstandster nogmaals gebeld met de dierenambulance. Weer wordt de situatie uitgelegd. Ik zeg dat ik even een extra paar handen en wat spullen ga halen en dat ik zo terug ben.

Onderweg bel ik manlief die in de auto stapt met de tang zodra ik kom aanrijden. We keren om en gaan weer richting vosje. We bekijken de situatie en besluiten om de vos eerst in de kattenbench te doen met zijn kopje naar voren. Zo krijgt hij niet de kans om te bijten. Manlief trek handschoenen aan en schuift de bench over het kopje van de vos. Meteen sluit hij het deurtje zover mogelijk. Alleen de poot steekt er nog uit. Nu kan hij met de tang de draad doorknippen. Alleen lukt het hierna nog steeds niet om de draad los te maken van de poot. Althans niet zonder gebeten te worden. En dat risico willen we niet lopen. Daarom wordt de draad ook aan het andere uiteinde doorgeknipt. De vos trekt zijn poot de bench in en snel wordt het deurtje gesloten. 

Omdat we hem niet zelf kunnen onderzoeken, besluit ik hem naar het Natuurhulpcentrum te brengen. Daar is hij beter op zijn plaats. Zij kunnen hem grondig onderzoeken, eventueel foto’s maken en een tijdje verzorgen. De jongens zijn opgelucht dat het beestje gered is en vervolgen hun weg naar school. Ze zijn te laat maar ze hebben wel een goede daad verricht. Dat lijkt me een hele goede reden om te laat te zijn, niet waar? De dame die nog een keer de dierenambulance heeft gebeld belooft ons om de foto’s door te sturen die ze heeft gemaakt terwijl manlief aan het werk was. 

Terwijl we zo onze gegevens staan uit te wisselen, zien we in de verte de bus van de dierenambulance aan komen rijden. De mannen blijken geen eerdere meldingen te hebben gekregen over deze vos. We besluiten om de vos aan hen mee te geven. Dat scheelt ons de weg naar Opglabbeek. Wel willen ze het vosje gaan overdoen in een andere bench. Ze zijn al bezig met een plastic schort voor te doen, met handschoenen aan te trekken die in mijn ogen echt te dun zijn om een vos vast te pakken en een mondkapje voor te doen. Dat, leggen ze uit, is omdat een vos eitjes in zijn staart heeft van longwormen. Wanneer hij met zijn staart zwaait kunnen deze ingeademd worden door de omstanders. En die wil je niet inademen. Dat was ik vergeten maar daar heeft hij wel gelijk in. Mmmm, even in de gaten houden dan maar of we klachten krijgen. Op onze beurt geven we aan dat we het niet verstandig vinden dat ze de vos willen overdoen in een andere bench. Ze kunnen beter de onze meenemen en die bij gelegenheid terug bezorgen dan het risico lopen dat het beestje gewond ontsnapt. Uiteindelijk vertrekt de ambulance weer met vos in onze bench. En kunnen we naar huis. Manlief keert vervolgens nog even terug naar de plaats delict om de draad te repareren en dan is alles afgerond.

Een bijzonder begin van de week. Wie weet wat er nog volgt?