Dag Saartje, dag kleine freggel van me…

Gisteren hebben we totaal onverwacht afscheid moeten nemen van onze Saar.

Ons knap, klein, eigenwijs Saartje.

Op een onbewaakt moment, toen wij in de tuin zaten te genieten van de zon, een telefoontje pleegden en genoten van een sperwer die een paar meter van ons vandaan een mus ving, op dat moment had jij je doodsstrijd. Je bent in de kippentunnel gekropen zoals zo vaak maar op de een of andere manier wilde je via het net de wei in. Werd je opgejaagd? Wie zal het zeggen. Feit is dat we je vonden. Verstrikt met het net om je nekje. We kregen je met moeite losgeknipt. Maar het was al te laat. Hoe lang hing je daar al? Wie zal het zeggen… Je lijfje was nog warm. Je bloedde uit je mond. Wij hebben niets gezien of gehoord. Manlief sneed je los. Hij brak. Ik zag het gebeuren. Ik brak later. Op dat moment voelde ik een enorme afstand. Pas toen ik met je in mijn armen zat kwamen de tranen. En voelde ik het gewicht van iets donkers dat op ons af komt. Het lijkt een aankondiging van dingen die nog erger zijn.

We hebben een hele tijd met je in onze armen gezeten. Snor heeft afscheid van je genomen en Maudje ook. Maudje heeft heel lang trouw de wacht bij je gehouden. Maudje, je zus, die altijd voor je gezorgd heeft. Die je iedere avond uitgebreid poetste en die je een tik gaf als je vond dat het goed was geweest.

Saartje, wie maakt me nu wakker ’s morgens met een kleine mauw? Wat moet ik Snor vertellen als hij voor de deur komt miauwen om zijn meisje te halen? Wie gaat de buurvrouw kopjes geven?

De kippentunnel is weg nu. Manlief heeft hem meteen afgebroken. Het gaf hem wat te doen. En ik typ een verhaaltje. Een ode aan jouw. Onze Saar. Ons kleine meisje.

Dag lieverd…