Wanneer ik dit schrijf is het 29 december 8.00 uur ’s morgens.
Gisteren is de verkoop van vuurwerk begonnen.
En waar ik eerst kon genieten van siervuurwerk om 0.00 uur in de nacht van oud en nieuw, ben ik langzaam verworden van een genieter tot gedoger tot iemand die een verbod wil op vuurwerk.
En dat is gekomen door een aantal redenen en ervaringen. Allereerst zijn daar onze huisdieren. Onze poezen zijn als de dood voor het geknal en verstoppen zich zodra dit begint. Ik , op mijn beurt, ben dan weer als de dood dat ze buiten komen met het geknal met als gevolg dat we ze waarschijnlijk dagen niet kunnen vinden of in het ergste geval, dat er iets met ze zal gebeuren als ze buiten zijn. Je hoort de vreemdste dingen wat mensen kunnen doen met dieren en vuurwerk. Maar goed, dit is dan ook een doemscenario wat in mìjn achterhoofd spookt op zo’n moment. En met rede trouwens. Zoals jullie weten wonen wij in het buitengebied. En waar vooral jongeren denken dat ze hier daarom rustig hun knalvuurwerk kunnen afsteken omdat hier toch niemand last van heeft, is niets minder waar. Hier wonen de mensen met dieren. Wij zijn niet de enigen met een beestenboel. Hier wonen mensen met paarden, met koeien.
En dan zijn er nog de wilde dieren. De reeën, de vossen, de vele vogels. Vorig jaar in de nacht van oud en nieuw ging mijn hart uit naar de vogels. De ganzen. Hun luide en paniekerige gegak vulde de hemel. Van alle kanten werden ze bestookt met knal-en siervuurwerk. Ze vlogen af en aan en konden geen kant op. Ook de vogelbescherming heeft daarom dit jaar weer een oproep tegen vuurwerk.
Al jaren ben ik die nacht buiten bij de beesten om te kijken of alles goed verloopt. Om hen gerust proberen te stellen door mijn aanwezigheid. En was het nu nog maar een uurtje of een paar uurtjes desnoods. Dan zou het nog te overzien zijn. Dan zouden we daar met zijn allen nog wel overheen kunnen komen maar dat is het allang niet meer. Zodra het vuurwerk verkocht mag worden, wordt het ook afgestoken. Of dat nu mag of niet. Logisch verstand en rede verdwijnen. ‘Wat zeuren die mensen toch over het vuurwerk? Dat is toch leuk? ‘ Nou, niet voor iedereen. En dat begon dit jaar dus 28 december. Niet fijn. Echt niet fijn. Het knalvuurwerk wordt ieder jaar harder. Daarbij zijn er onverlaten bij die steevast de prullenbak bij het bankje verderop menen te moeten opblazen. Alleen bij die knal al houd ik mijn hart vast. Dit valt allang niet meer onder de noemer kattenkwaad. En aanspreken op iemands gedrag is al een risico op zich, gezien het nieuws van de laatste dagen.
En de rommel naderhand. Je vindt nog het hele jaar door de troep van een paar dagen vuurwerk. In ons mooie buitengebied. In onze wei. En degenen die de troep maken heb ik het hier nog nooit zien opruimen. Daar moet ik zelf met een prikker voor rondlopen. Moet dat nou echt?
En dan heb ik het nog niet eens over wat het afsteken van vuurwerk voor de rest kan veroorzaken. Johan van de Beek heeft dit goed verwoord in zijn column in De Limburger van afgelopen zaterdag. Ik heb hier niets aan toe te voegen.
Desondanks wens ik jullie allemaal een fijne jaarwisseling.
Voor degenen die een signaal willen afgeven: teken hier het vuurwerkmanifest.
De Piep-show 