Zo zielig….

Het wordt al vroeg donker.

En dat betekent dat alles zich hier aan aanpast. De eendjes willen vroeger het hok in, de kippen gaan eerder op stok en de ganzen roeren zich ook eerder om hun favoriete hapje te krijgen. Een laatste stukje brood voordat de dag in de wei eindigt.

Voor ons betekent het ook eerder rust op de dag. We kunnen de brokjes voor de egels vroeger klaar zetten omdat de eendjes ze nu toch niet meer kunnen opeten en dat geldt ook voor het voer van Snor. Dat kan weer in het huisje worden gezet want de eendjes zijn al achter. We eten netjes rond 18.00 uur en daarna ligt het eraan hoe koud het is of we wel of niet de kachel aan maken. Daarna lopen we nog even om naar onze buurvrouw om te kijken hoe het daar is en dan is het tijd om even de dag door te nemen. Te praten bij de kachel met een kaarsje aan. Want buiten hoeft er nu niets meer. Althans niet in het donker.

Op een van deze avonden is manlief omgelopen naar de buurvrouw en krijg ik de kans om me weer eens eindelijk rustig in een stoel te gaan zitten met een boek. Voor mijn gevoel eeuwen geleden. De nieuwste Lagercrantz is uit en ik kan niet wachten om erin te beginnen. Zodra ik geïnstalleerd ben, wordt ik het boek in getrokken. Dat heb ik met lezen. Dan kan er een kanon naast me afgeschoten worden maar ik hoor niets meer. Helemaal niets. Net als vanavond. Manlief is binnen komen lopen en vraagt me iets. Maar ja, dat heb ik niet gehoord. Wanneer het hem dan eindelijk wel is gelukt om mijn aandacht te trekken, hoor ik meteen ook iets anders. Een heel zielig geluid. Er is iemand enorm aan het klagen op een wel heel verongelijkt toontje. En dat is precies wat manlief me probeert te vertellen.

Wat zou dàt nou toch zijn?

Manlief weet het natuurlijk al maar vindt dat ik beter zelf even kan gaan kijken wat allemaal die ellende veroorzaakt. Voorzichtig loop ik naar buiten, het terras op en dan moet ik moeite doen om niet keihard te gaan lachen. Waarschijnlijk heeft Snor het toch gemerkt want hij lijkt me verwijtend aan te kijken.

Wat is het geval?

Meneer heeft honger en wil eten. En dat staat zoals iedere avond klaar in zijn huisje. Maar hij durft het hok niet in omdat een egel lekker van zijn harde brokjes staat te genieten. In zìjn huisje. En dat is duidelijk hoorbaar. Het smaakt blijkbaar. Beter dan de brokjes op het terras die speciaal voor de egels klaar staan. En Snor weet blijkbaar niets anders hieraan te doen dan te gaan klagen. Heel zielig te miauwen. En vooral ook heel hard. In de hoop dat het de egel zal verjagen? Of om ons te attenderen op dit oneerlijke gegeven? Ik loop weer naar binnen om eten voor hem te pakken. Eenmaal binnen kan ik het niet laten. Ik begin keihard te lachen om onze stoere Snor. Ik geef manlief het eten aan en hij serveert het Snor in de serre op de deurmat. Om vervolgens een praatje met hem te maken en hem uitgebreid te aaien. Daarna zet hij zich in de stoel bij Snor om hem nog even gezelschap te houden. Jongens onder elkaar of zoiets. Maar Snor geniet van de aandacht en blijft kopjes geven. Hij wil duidelijk gecompenseerd worden voor dat wat hem nu toch is overkomen. Ik kan het niet laten. Ik blijf maar zachtjes in mezelf grinniken. Het is ook wel wat. Zo’n brutale egel. En dan laat hij ook nog een drolletje dankjewel achter in het hok. Je zou ervan gaan mauwen.