Een trosje uilen

Afgelopen week zijn Fred en Geco voor de laatste keer dit broedseizoen de steenuilenkast komen controleren. En met trots kan ik zeggen dat alle drie de kuikens in leven zijn. En niet alleen dat. Ze zien er heel goed uit.

Zoals iedere keer volgt er het ritueel van wegen en meten. Ook de kast wordt bekeken en we zien dat één van de kippenkuikens die er vanmorgen is ingelegd, in een hoekje ligt. Een klein voorraadje. Maar het bijvoeren heeft dus wel resultaat gehad. De jongen hebben geen ondergewicht meer. Integendeel. Het zijn jongen die nu het gewicht hebben om uit te vliegen. Drie mooie ronde uilenballetjes.

In eerste instantie voerde ik iedere morgen en avond twee kippenkuikens. Na een paar dagen heb ik dit opgevoerd naar drie kippenkuikens per keer. Met de gedachte dat de uiltjes groter worden en meer nodig hebben én dat moeder uil zo ook zelf weer een beetje op krachten kan komen. Jammer genoeg zat ze niet in de kast met de controle. Wat haar gewicht op dit moment is, weten we dan ook niet. Was leuk geweest om te kunnen vergelijken. Dat kunnen we wel bij de steenuilenkuikens doen. De uiltjes zijn respectievelijk 42 gram, 66 gram en 57 gram bijgekomen. Een heel erg mooi resultaat!

De eerste keren dat ik ging voeren, legde ik één kuiken in het portaaltje en het ander zodanig op het bordesje, dat ik van beneden kon zien of het weg was of niet. Tot ik op een bepaald moment een specht betrapte die dit kuiken wilde stelen. Dat was natuurlijk niet de bedoeling. Van die tijd af heb ik alle kuikens maar in het portaaltje gedaan. En waren ze steeds weg bij de volgende voederbeurt. Dat hoorde ik wanneer ik het eerste kippenkuiken in het portaal gooide. Een ‘pok’- geluid betekende dat het kippenkuiken het hout raakte. En dat betekende weer dat de eerder neergelegde kuikens weg waren.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Ik kon ze ook horen, onze steenuiltjes. De eerste dagen was het een soort piepgeluid met veel gekrabbel van het rondscharrelen. Later hoorde ik ze alleen rond krabbelen. Een teken voor mij dat ik door kon gaan met voeren want ze leefden. Eén keer had een kuiken blijkbaar zoveel honger dat het kippenkuiken uit het portaal gevist werd terwijl ik de andere twee er nog in moest doen. Het kan ook zijn dat het moederuil geweest is die op dat moment in de kast zat. Dat vond ik heel grappig om mee te maken. Blijkbaar hadden ze in de gaten wanneer ik kwam. Door de geluiden die ik maakte ondanks dat ik heel voorzichtig deed? Het gekraak van de ladder?  In ieder geval wisten ze dat ik er aan kwam, dat was wel duidelijk.

Maar nu het uitvliegtijd is, moeten de beestjes ook zelf gaan leren jagen. En ga ik beginnen met minderen met voeren van de kippenkuikens. Zodat ze de honger die ze gaan voelen zelf kunnen verhelpen. Met hulp van moeders natuurlijk. Die let nog wel een tijdje op haar kleintjes. Net zoals de kast nog een hele tijd gebruikt zal worden als schuilplek of overnachtingadres.

En wie weet zien we de uiltjes volgend jaar terug. Of horen we weer van ze via de steenuilenvereniging, misschien wel waar ze zitten te broeden.

En daar doe je dit dan voor.

Een trosje steenuilen.