De vondeling

Een berichtje in een groepsapp. Er zit een duif onder een auto, of iemand weet wat te doen? Het bericht is van een uur geleden en er heeft nog niemand gereageerd.

Het is vlakbij en manlief en ik besluiten een kijkje te nemen. Zaklamp mee want het is al donker. En ja hoor, de duif zit er nog. Ineengedoken heeft ze zich een plekje gezocht onder de auto. Ze denkt dat ze daar veilig zit waarschijnlijk. In eerste instantie kruipt ze verder weg onder de auto. Maar met behulp van een net dirigeren we haar onder de auto vandaan waarna we haar kunnen oppakken. Ze laat het gebeuren en dat is niet zo’n goed teken. We nemen haar mee om haar thuis te kunnen onderzoeken.

De vogelkooi van wijlen mijn oma wordt erbij gepakt om het duifje vannacht onderdak te bieden tot we een andere oplossing hebben gevonden. Het beestje zit erg ineengedoken en lijkt slecht te kunnen lopen. Wanneer ik het eten en water voorzet, reageert ze daar niet op. Wanneer ik haar kopje bij het waterbakje houd, drinkt ze wel. Gulzig zelfs. Maar dan zie ik ook dat ze voorover kiepert. Er is iets mis met haar evenwicht. We malen wat granen, vermengen dat met water en geven haar een ietsiepietsie te eten. Dat slikt ze wel door. We voeren haar nog wat meer, niet teveel. Gelukkig, ze eet. We bekijken haar nog eens goed en zien dat het om een Belgisch geringd duifje gaat. Morgen maar eens op zoek gaan naar de eigenaar. Voor vanavond is het goed geweest. We laten het beestje achter in de serre. Deuren dicht zodat ze niet lastig gevallen zal worden door de poezen.

De volgende dag voeren we haar weer en laten we haar wat drinken. Het lijkt best goed te gaan. Ik besluit om haar mee naar de wei te nemen om een vliegproef met haar te doen. Ze vliegt wel maar landt ook weer snel. Ze loopt een tijdje door de wei, hier en daar pikkend. Later vliegt ze op een pilaar en nog later naar het dak van de garage. Daar blijft ze heel lang zitten. Misschien wil ze gewoon een paar daagjes bij ons op krachten komen? Het is een postduif. Dat zien we wel vaker. Er staat hier overal eten en water, ze hoeft niets tekort te komen in ieder geval. Ik ga naar binnen om het even aan te zien.

Wanneer ik na een uurtje weer buiten kom, zie ik dat Saartje met iets aan het spelen is. En ja hoor, het is de duif. Gelukkig zit ze goed verstopt voor Saar maar dit moet toch enorme stress geven. Ze laat zich goed oppakken, en ik neem haar maar weer mee naar binnen. Via een oproep op de groepsapp mag ik een hondenbench lenen zodat het duifje de komende dagen ietsje royaler kan zitten. Ik voer haar nog eens en ga daarna op zoek naar de eigenaar. Via de Belgische duivensite krijg ik op het ringnummer een telefoonnummer. Het blijkt om een meneer te gaan uit de buurt van Antwerpen. Het arme beestje blijkt al een maand weg te zijn en meneer blijft maar veelvuldig vragen of het ‘de moeite is om de weg te maken’. Ik weet wat dat betekent. Ervaring vanuit mijn eigen familie met een opa en schoonvader die duivenmelkers waren. Het betekent eigenlijk dat de man de duif niet meer wil komen halen en wanneer hij het toch zal doen, de dagen van het beestje waarschijnlijk geteld zijn. Tja… We spreken af dat ik de komende dagen voor het diertje zal zorgen en dat hij over een paar daagjes nog eens belt om te kijken hoe het duifje eraan toe is. Mocht hij haar toch niet willen, blijft ze gewoon bij ons.

Dat blijkt niet nodig te zijn.

Ondanks al onze goede zorgen zien we het beestje achteruit gaan. Om tenslotte te sterven. Ik bel de eigenaar op om hem het nieuws te vertellen. Nieuws dat hij eigenlijk wel verwacht had. Vervolgens begraaf ik het beestje en reinig en ontsmet ik de bench zodat deze weer terug kan naar de eigenaar. Je weet tenslotte nooit of het diertje iets onder de leden had of dat het oververmoeid was van een postvlucht. Een vlucht waar deze jonge duif (geringd 2019) voor het eerst aan deelgenomen heeft, waarschijnlijk verdwaald is en zo lang van huis is geweest dat het niet meer wist waar zijn thuis was.

Ieder zijn ding maar de duivensport? Ik ben geen fan.