In het hol van de leeuw

We hebben onze handen vol aan onze eendjes.

Op de een of andere manier weten ze ieder gaatje waar ze enigszins door heen zouden kunnen, ook te vinden. We hebben ze al twee keer uit de tuin van de buren moeten halen. De eerste keer lieten ze zich snel terug lokken met de bekende snoepjes. Toen zagen we ook dat ze het gat gebruikten dat we hebben open gelaten voor de katten en de egeltjes. We dachten dit euvel verholpen te hebben toen we tot onze verrassing thuis kwamen en onze eendjes vredig lagen te slapen. Juist. Op het gazon van de buren. Maar deze keer lieten ze zich niet zo gemakkelijk terug leiden. Mede doordat ze zelf niet meer wisten waar ze door het hek gekomen waren. En wij konden nergens ook maar iets vinden waar ze mogelijkerwijs erdoor waren gegaan. En tot op heden ook niet kunnen vinden. Sorry buurtjes, het kan dus nog eens gebeuren. We werken er aan.

Eergisteren hoorden we hun gekwaak ineens vanuit een andere hoek van de tuin. En ja hoor, ze zaten in de tuin van mijn schoonmoeder. Ook aan deze kant is er een kleine opening voor katten en egeltjes. Die helaas nu ook dichtgezet is, althans voor het moment.

En gisteren spande toch echt de kroon.

Doordat de ganzen achter in de wei niet veel gras vinden, mogen ze de laatste paar dagen in onze tuin komen snoepen. Dit betekent dat de poort naar de wei continu open staat. De eendjes kunnen dan ook naar hartenlust op en neer lopen. Toch zijn ze het liefste in de tuin. Zeker wanneer de ganzen daar ook vertoeven. Doordat wij zelf deze twee dagen veel in de wei gewerkt hebben in verband met de aanleg van de moestuin, zijn de eendjes ons een paar keer nagelopen. Bedelend om snoepjes. Op een bepaald moment heb ik de kippen even in de ren gejaagd van de eendjes om ze één voor één te kunnen behandelen tegen luis. Eén van de eendjes is intussen bezig de schaal van een ganzenei te verorberen. Ik wist niet dat ze dat ook deden. Maar ook zij hebben natuurlijk kalk nodig. En de schaal van een ei levert kalk, zoals ook de eendjes blijkbaar weten. Maar dan zie ik iets geks. Af en toe zie ik het kopje van ons bruine eendje onder een palet uitpiepen. En dan hoor ik haar ook af en toe kwaken. Ze probeert duidelijk om daar weg te komen maar ze zit gevangen. En hoe! Plat op mijn buik liggend inspecteer ik de situatie. Hoe heeft ze het klaargespeeld om hier terecht te komen?! En dan zie tot mijn schrik een hele stapel verorberde ganzeneieren liggen. Een marterhol! Oei! Het is duidelijk dat Broene daar niet uit zichzelf weg kan komen. Ik strooi wat meelwormsnoepjes tussen Broene en mij in, in de hoop dat ze zich zo zal draaien. Uiteindelijk doet ze dat. Voorzichtig breng ik mijn hand naar haar toe. Blijkbaar snapt ze dat ik haar wil helpen. Vol vertrouwen kijkt ze me in de ogen. Ze legt haar pootjes op de onderlat van de palet maar is zo te hoog om eronderuit te kruipen. Heel voorzichtig duw ik haar hoofdje alvast onder het lattenwerk door. Dat lukt maar niet voordat ze nog snel even de snoepjes heeft opgepikt. Maar goed, het hoofdje is er in ieder geval uit. Nu de rest nog. Ik duw haar pootjes naar achteren, onder haar en blijkbaar snapt ze de bedoeling en laat ze zich vooruit glijden. Razendsnel is ze dan ook onder de pallet uit. En in haar enthousiasme geeft ze me niet de tijd om op te staan maar trappelt vrolijk over me heen. Naar de vrijheid toe. Broene opgelucht en ik ook.

Het heeft ons weer dichter bij elkaar gebracht. De hele verdere middag is ze niet bij me uit de buurt te slaan. Ze loopt me achterna en graast daar waar ik zit. En ja, dan krijgt ze natuurlijk ook nog wel een snoepje. Ze was tenslotte ook heel erg zielig!