Au, au, au!

Zoals gebruikelijk de laatste paar weken, sluiten we onze dag af in de wei, onder de kastanjeboom. De eendjes rennen enthousiast rond en de kippen mogen ook uit de ren. Ze staan al vol ongeduld te trappelen om losgelaten te worden.

Manlief snijdt wat kaas en worst en zo zitten we gezellig wat te genieten van de beestenboel en de laatste zon. Snor komt snel nog wat bietsen van de worst die niet voor niks aan die kant van het bord ligt. En natuurlijk doen we alsof we dit niet zien. Alleen de kippen denken daar anders over. Die zien ook wel wat in een lekker hapje. En dan gaan onze lekkere hapjes een voor een op aan onze beestenboel. Een klein stukje hier voor Maudje, voor Saartje en voor Snor. Dan komt Knoterkip alweer aan en dan de rest natuurlijk ook.  De ganzen lopen intussen rondjes om ons heen om de kastanjes te kraken die nu beginnen te vallen. Al met al een gezellige boel.

Knoterkip begint brutaal te worden en springt zelfs bij manlief op schoot om een extra lekker hapje te scoren. Ze laat zich nog eens uitgebreid aaien voordat ze weer afspringt en op zoek gaat naar andere lekkere hapjes.

Dan valt ons oog op een van de Marranskippen. Of ons oog… We zien haar moeite doen om te poepen nadat we hierop geattendeerd werden door een hoog piepgeluidje. Een moeizaam scheetje eigenlijk. Je ziet dat het haar pijn doet. O die arme kip… wat is dat dan nu?

We houden haar in de gaten en besluiten dan om haar te vangen en te onderzoeken. Ze is mager, dat voelen we. Het is ons niet opgevallen door haar enorme verenkleed en doordat ze haar veren opzet. Maar toch, ze mag wat meer vet op krijgen. We bekijken haar poepgaatje maar dat ziet er goed uit. We zien niet dat er iets niet goed is bedoel ik dan. Zou ze intussen een zware boodschap hebben gedaan? Een ei is het niet, dat voelen we. We laten haar weer gaan en observeren haar weer een tijdje. Maar het gaat nog steeds niet goed met haar. We zien haar druk zetten, er komt een hoog raar piepscheet maar geen ontlasting. Er zit haar duidelijk iets in de weg.

Dan besluiten we om haar nog maar eens te onderzoeken. Ik pak de olijfolie mee ingeval het nodig mocht zijn. En het is nodig. Ik smeer mijn vinger in met olie en heel voorzichtig voel ik in het poepgaatje van de kip. In eerste instantie lijkt het goed aan te voelen maar wanneer ik voorzichtig  een iets verder zoekende beweging maak, stoot ik op iets hards. Wat zou dat nou zijn? Toch geen uitstekend botje of zo? Voorzichtig masseer ik het vreemde stukje richting uitgang. Een klonter hele dikke harde poep komt te voorschijn. Opgelucht haal ik adem. Als dat eruit is komt het wel weer goed met onze kip. Maar dan zie ik iets vreemds… heel voorzichtig want o, o, die arme kip, draai ik rond met mijn vinger. Het harde stukje komt eruit maar zit vastgekleefd aan iets anders. Iets heel erg lichaamsvreemds… ik kan het niet plaatsen maar ook niet zonder gevaar eruit halen. Het zit namelijk vastgekleefd aan de darm van de kip. Heel voorzichtig schud ik nog meer olie in de kip haar poepgaatje en heel voorzichtig masseer ik het vreemde stukje los. De kip reageert totaal niet meer, ze is in een soort trance. Dat kan alleen maar betekenen dat dit ontzettend pijn moet doen. Maar het stukje komt los en wat ik zo kan zien is er geen schade aangericht. Een heel klein rood puntje laat zien waar het vreemde voorwerp vast heeft gezeten. Wat zou het zijn? Maar dat is voor later zorg. Eerst onze dappere kip verzorgen. Heel voorzichtig aai ik haar wat en zet haar dan weer in de ren. We blijven haar een tijdje observeren maar ze blijft zich stilletjes in de buurt  van de andere kippen verplaatsen. We laten het zo voor nu.

Ik pak het vreemde stukje poep op en wrijf de harde poepklonter er van af. En kan niet geloven wat ik in mijn handen houd. Het is een stukje glas! Een groot stuk glas! Hoe kan dat nou? Hoe heeft ze dat naar binnen kunnen werken?! Geen wonder dat ze niet kon poepen! Geen wonder dat ze pijn had!

Wanneer ik een uurtje later het deurtje van het hok dicht ga doen voor de nacht, zie ik een hele dikke keutel in het hok liggen. Ik vermoed dat het van onze Marrans is. Waarschijnlijk kan ze weer poepen nu de weg is vrijgemaakt. Wat moet dat een pijn hebben gedaan. Ze is meegekomen met de rest het hok in en zit nu op stok. Vooralsnog gaat het goed met haar. Hopelijk blijft dat ook zo. Ik ben benieuwd of we komende dagen weer een donkerbruin eitje krijgen…