Vleermuisjes

Sinds een tijdje ben ik als zorgouder verbonden aan het Natuurhulpcentrum in Opglabbeek.

In mijn geval betekent dit dat ik werkzaam ben op de IC om de binnengekomen dieren te helpen verzorgen. Dit betekent dat er gevoerd moet worden, geholpen moet worden bij het toedienen van de medicatie en of voedsel, dat er hokken schoongemaakt moeten worden en zulke dingen meer. Ik ben begonnen in een periode dat het nog niet zo druk is op de IC. Ideaal om ingewerkt te worden en om te leren wat de hele routine is in het centrum met betrekking tot de verzorging van de dieren.

Wat de dieren betreft die er zoal zitten en binnen komen vind ik het ongelooflijk om te ervaren wat mensen allemaal als huisdier durven te houden. Daar sta ik echt van te kijken. Enorm geschokt was en ben ik nog steeds, door het verhaal van de welp King. Kings verhaal ga ik hier echter niet vertellen. Dat, en andere, staat al uitgebreid beschreven op de site van het Natuurhulpcentrum, te vinden op http://www.natuurhulpcentrum.be. Ik raad jullie van harte aan om deze site te bezoeken om te ervaren wat het centrum allemaal doet en aanbiedt.

Vandaag heb ik samen met een andere vrijwilligster de taak om de vleermuisjes te voederen. 4 piepkleine vleermuisjes zijn gevonden en binnengebracht en moeten nu gewogen worden en daarna gevoerd. En dat is lastiger dan het klinkt.

Mijn collega is al een langere tijd dan ik werkzaam op de IC en zij heeft al de nodige ervaring met vleermuizen. Ik nog niet daarentegen. Zij vertelt me hoe alles in zijn werk gaat en waarom iets wordt gedaan en waar op gelet moet worden.

Ter voorbereiding wordt eerst het eten klaar gezet. Er staan meelwormen op het menu. Omdat de vleermuisjes nog heel klein zijn moeten ze worden verleid om te eten. Daarom worden de kopjes van de meelwormen afgeknipt. Op het moment dat je dit doet komt er iets van de substantie die de inhoud van de worm vormt, naar buiten. En juist dit goedje moet ervoor zorgen dat de vleermuis gaat eten. Maar zover zijn we nog niet. Eerst wordt er nog een pipetje met water klaargezet en daarna volgt nog het klaarzetten van de mini-weegschaal, het notitiepapier en een doosje met luchtgaatjes. Daarna trekken we allebei handschoenen aan. Dit omdat de beet van een vleermuis ervoor kan zorgen dat je hondsdolheid krijgt. En dat is niet de bedoeling natuurlijk.

Wanneer alles klaarstaat pakt mijn collega de eerste vleermuis en laat me zien hoe je deze het beste vast kunt pakken. Voorzichtig tussen duim en wijsvinger met de duim op het lijfje van voren en de andere vinger op de rug van het beestje. Niet op de vleugels want deze zijn heel erg fragiel. Het beestje wordt daarna gewogen, een kleine 5 gram, en omdat het nog niet veel aanstalten maakt om te eten, even onder de warmtelamp gehouden. Vleermuizen zijn nachtdieren en daarom op dit moment vast in slaap. Ze moeten dus eerst wakker gemaakt worden voordat ze gevoerd kunnen worden. Dit wakker maken doe je door hun lichaamstemperatuur te verhogen middels de warmtelamp. Inmiddels heb ik ook een vleermuis uit de kast genomen en gewogen. Ook dit exemplaar reageert nog niet op het eten dat ik hem voorhoud. Na een tijdje en na een druppeltje water in zijn mondje te hebben gedaan, begint hij eens te proeven aan de eerste meelworm. En dan blijkt hoe belangrijk het is dat deze eerst onthoofd zijn. Het spul uit hun lijfje smeer je een beetje rond de mond. En dan, eindelijk, het duurt nogal, gaat hij eten. Maar dan eet hij ook goed. Met zijn twee pootjes haakt hij zich gulzig aan mijn duim. Bij dit exemplaar is het uiteindelijk niet nodig om de worm leeg te drukken. Het vleermuisje eet de worm in zijn geheel op. En daarna nog een. En nog een. En dan nog een. En met iedere gegeten worm wordt hij beweeglijker. Hij wriemelt in mijn hand heen en weer. Het blijkt nog heel wat voeten in de aarde te hebben om hem zo vast te houden dat hij zich met de worm kan bezig houden en ik geen kramp in mijn hand krijg omdat ik zo voorzichtig mogelijk probeer te doen.

Dit zou eigenlijk gefilmd moeten worden met een camera die dit mooi kan uit vergroten. De oogjes die zich langzaam opensperren. Het besef van eten en dan bliksemsnel de tandjes in het voedsel zetten. Zo goed te zien hoe ze reageren op de beweging van het nog kronkelende lijfje van de worm. Hoe ze even in mijn hand bijten wanneer de worm op is en ik niet snel genoeg een ander exemplaar voor handen heb. Dus ja, die handschoenen zijn echt nodig.

Wanneer hij uiteindelijk voldaan is wordt hij in het doosje gezet met de luchtgaatjes. Daarna worden nummer drie en vier nog gevoerd en tenslotte wordt hun hokje voorzien van schoon water en nog wat meelwormen zonder kop. Daarna worden de beestje weer teruggezet.

Het verzorgen van vleermuisjes. Het blijkt een kwestie van heel veel geduld. Maar wat mooi hè? Ik ben weer een enorme ervaring rijker…

P.S. Het Natuurhulpcentrum is altijd op zoek naar leden en donateurs. Meer informatie hierover kun je vinden in het menu van deze site onder het kopje Natuurhulpcentrum/ Wildliferescue.